πώς ταχτοποιείς έτσι τα ανακατωμένα μου σεντόνια
κι αφήνεις πάντα κάτω απ΄ το μαξιλάρι μου
ένα φιλί
κι άλλοτε
ένα ποίημα
ένα μόνο σου δάκρυ πρωτοβρόχι
πλημμύρισε τον κόσμο όλο
γιατί αγάπη είσαι...καταιγίδα φθινοπωρινή
που υγραίνεις ντροπαλά τα κυκλάμινα
κι ύστερα βγαίνεις αγέρωχο ουράνιο τόξο
και πλοηγείς τα πουλιά εντός μου
κι αφήνουν αυλακιές ονείρων
για τη σοδειά του επερχόμενου χειμώνα
κι ένα σκιάχτρο ονειροτρόπιο
για την επέλαση της θερινής θλίψης
«δες τις πληγές μου» σου είπα στη μεγάλη αίθουσα
εκεί που με βρήκες αφημένη στα σύρματα
χελιδόνι που ψυχορραγεί με την αποδημία στα μάτια
«δεν υπάρχουν πληγές» μου είπες...
«μόνο άνθρωποι που δεν ξέρουν ν΄ αγαπήσουν
και άνθρωποι που δεν ξέρουν ν΄ αγαπηθούν
έλα να καθαρίσουμε μήλα
να κάτσουμε σταυροπόδι στα πλακάκια
ως το πρωί...
να αποστηθίσουμε το παράλογο
κι ύστερα να τρέξουμε
στα απέραντα χωράφια
γυμνοί
κάτω από τα μπεκ
της παιδικής μας τρέλας»
...
12 σχόλια:
κι αλλη ευτυχια μεγαλυτερη δεν μπορω να σκεφτω απ'το να τρεχουμε γυμνοι στα απεραντα χωραφια κατω απο τα ντεκ της παιδικης μας τρελας...
τοτε κλεινουν ολες οι πληγες...
τοτε ξεχνιεται ενα δυσοσμο χτες...
αποστηθιζοντας το παραλογο...
..γιατι αγαπη εισαι...
οπωρινη πρωιμη εσπεριδα
που ξεγελασε το καλοκαιρι...
γι αυτο ελα να ξεφλουδισουμε ονειρα
να κατσουμε κατω στα πλακακια
να τρωμε ως το πρωι
να φτυνουμε τα κουκουτσια στο παραλογο...
Γ.Β.
στα πλακάκια
ανάσκελα ή σταυροπόδι
νιώθοντας το πρωτοβρόχι ή την καταιγίδα
προσμένοντας το ουράνιο τόξο
ακούγοντας τα ντεκ της ψυχής μας
μόνο άνθρωποι που δεν ξέρουν ν΄ αγαπήσουν..
"ΕΣΥ" δηλαδη -θα απαντουσα-..
Αυτή η φωτογραφια μου ταιριαζει πολυ..
Καλημερα Μοβ..
Πανεμορφα συναισθηματικό το κείμενό σου
Τι όμορφη η εικόνα αυτή που λέει κι ύστερα να τρέξουμε
στα απέραντα χωράφια
γυμνοί
κάτω από τα μπεκ
της παιδικής μας τρέλας.
Μου ζωγράφισε χαμόγελο η παιδικότητα αυτής της εικόνας.
"κάτω από τα μπεκ
της παιδικής μας τρέλας"
Είναι μια άλλη νοητή ζωή, λέει
ένας άλλος κόσμος των λέξεων ίσως
μια ιδέα με χρώματα που δεν χάνουν την ανεξίτηλη λάμψη τους
μια κυριολεξία των αισθήσεων
που κανένα σχήμα λόγου φιλοσόφων
δεν θα κλείσει στη σκοτεινή σπηλιά του...
Ναι υπάρχει -όχι μόνο στα παραμύθια- αυτή η Παιδική Τρέλα...
Υπάρχει κάπου αυτό το Ποίημα
που είναι πιο αληθινό και από τη Ζωή...
Πρέπει να το θυμηθούμε...
και τι άλλο είναι η ποίηση
παρά το καταφύγιο
των παιδικών μας χρόνων;
εκεί που κρυβόμαστε μικροί;
ή
η συνενοχή που μας κρατάει
αθώους και βρεγμένους;
κι ένα κουκούτσι όνειρο
στη ρωγμή του πόνου θα φυτρώσει
με εσπερίδες προσευχές
κλαδιά θε να υψώσει
στα μπαζωμένα "θέλω"της ψυχής
ένα ονειρόδεντρο γιγάντιο
έχει ριζώσει
βάλε ένταση μωβ αέρα
θέλω να τρίζουν τα παράθυρα της ψυχής απ' αυτό το τραγούδι...
...και άνθρωποι που δεν ξέρουν ν΄αγαπηθούν...
φαύλος ο κύκλος της αγάπης Μαρία μου...
κι εμείς ακτίνες του παράλογου
στη ρόδα των λέξεων εγκλωβισμένοι...
Jacki είναι παιδική μου μνήμη
βιωμένη χαρά
που σ΄ αυτή ξαναγυρίζω
κάθε που η ψυχή μου
σε απέραντα χωράφια τριγυρνά...
χαίρομαι που μοιραστήκαμε
το ίδιο χαμόγελο
κάτω από τα μπεκ της παιδικής μας τρέλας...
δεν είναι ποίημα
είναι η ίδια η ζωή
το μπεκ που μας προσκαλεί
να βραχούμε...
κι αντί να τρέξουμε
βιαστικοί ενήλικες
να το προσπεράσουμε
με σκανταλιά
παιδιά ας σταθούμε
να γίνουμε μουσκίδι
στην ίδια μας την ψυχή...
Δημοσίευση σχολίου