Κυριακή 5 Οκτωβρίου 2008

Να δει κανείς ή να μη δει;


πώς ταχτοποιείς έτσι τα ανακατωμένα μου σεντόνια
κι αφήνεις πάντα κάτω απ΄ το μαξιλάρι μου
ένα φιλί
κι άλλοτε
ένα ποίημα


Photobucket

ένα μόνο σου δάκρυ πρωτοβρόχι
πλημμύρισε τον κόσμο όλο
γιατί αγάπη είσαι...καταιγίδα φθινοπωρινή
που υγραίνεις ντροπαλά τα κυκλάμινα
κι ύστερα βγαίνεις αγέρωχο ουράνιο τόξο
και πλοηγείς τα πουλιά εντός μου

ανυπόκριτα μάτια που μέσα μου σκάβουν
κι αφήνουν αυλακιές ονείρων
για τη σοδειά του επερχόμενου χειμώνα
κι ένα σκιάχτρο ονειροτρόπιο
για την επέλαση της θερινής θλίψης

«δες τις πληγές μου» σου είπα στη μεγάλη αίθουσα
εκεί που με βρήκες αφημένη στα σύρματα
χελιδόνι που ψυχορραγεί με την αποδημία στα μάτια

«δεν υπάρχουν πληγές» μου είπες...
«μόνο άνθρωποι που δεν ξέρουν ν΄ αγαπήσουν
και άνθρωποι που δεν ξέρουν ν΄ αγαπηθούν

νυχτώνει...
έλα να καθαρίσουμε μήλα
να κάτσουμε σταυροπόδι στα πλακάκια
ως το πρωί...
να αποστηθίσουμε το παράλογο
κι ύστερα να τρέξουμε
στα απέραντα χωράφια
γυμνοί
κάτω από τα μπεκ
της παιδικής μας τρέλας»

...

12 σχόλια:

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

κι αλλη ευτυχια μεγαλυτερη δεν μπορω να σκεφτω απ'το να τρεχουμε γυμνοι στα απεραντα χωραφια κατω απο τα ντεκ της παιδικης μας τρελας...
τοτε κλεινουν ολες οι πληγες...
τοτε ξεχνιεται ενα δυσοσμο χτες...
αποστηθιζοντας το παραλογο...

Ανώνυμος είπε...

..γιατι αγαπη εισαι...
οπωρινη πρωιμη εσπεριδα
που ξεγελασε το καλοκαιρι...

γι αυτο ελα να ξεφλουδισουμε ονειρα
να κατσουμε κατω στα πλακακια
να τρωμε ως το πρωι
να φτυνουμε τα κουκουτσια στο παραλογο...

Γ.Β.

mauveair είπε...

στα πλακάκια
ανάσκελα ή σταυροπόδι
νιώθοντας το πρωτοβρόχι ή την καταιγίδα
προσμένοντας το ουράνιο τόξο
ακούγοντας τα ντεκ της ψυχής μας

Μαρια Νικολαου είπε...

μόνο άνθρωποι που δεν ξέρουν ν΄ αγαπήσουν..

"ΕΣΥ" δηλαδη -θα απαντουσα-..

Αυτή η φωτογραφια μου ταιριαζει πολυ..
Καλημερα Μοβ..
Πανεμορφα συναισθηματικό το κείμενό σου

jacki είπε...

Τι όμορφη η εικόνα αυτή που λέει κι ύστερα να τρέξουμε
στα απέραντα χωράφια
γυμνοί
κάτω από τα μπεκ
της παιδικής μας τρέλας.
Μου ζωγράφισε χαμόγελο η παιδικότητα αυτής της εικόνας.

Τάσος Κάρτας είπε...

"κάτω από τα μπεκ
της παιδικής μας τρέλας"
Είναι μια άλλη νοητή ζωή, λέει
ένας άλλος κόσμος των λέξεων ίσως
μια ιδέα με χρώματα που δεν χάνουν την ανεξίτηλη λάμψη τους
μια κυριολεξία των αισθήσεων
που κανένα σχήμα λόγου φιλοσόφων
δεν θα κλείσει στη σκοτεινή σπηλιά του...
Ναι υπάρχει -όχι μόνο στα παραμύθια- αυτή η Παιδική Τρέλα...
Υπάρχει κάπου αυτό το Ποίημα
που είναι πιο αληθινό και από τη Ζωή...
Πρέπει να το θυμηθούμε...

Τζούλια Φορτούνη είπε...

και τι άλλο είναι η ποίηση
παρά το καταφύγιο
των παιδικών μας χρόνων;
εκεί που κρυβόμαστε μικροί;
ή
η συνενοχή που μας κρατάει
αθώους και βρεγμένους;

Τζούλια Φορτούνη είπε...

κι ένα κουκούτσι όνειρο
στη ρωγμή του πόνου θα φυτρώσει
με εσπερίδες προσευχές
κλαδιά θε να υψώσει

στα μπαζωμένα "θέλω"της ψυχής
ένα ονειρόδεντρο γιγάντιο
έχει ριζώσει

Τζούλια Φορτούνη είπε...

βάλε ένταση μωβ αέρα
θέλω να τρίζουν τα παράθυρα της ψυχής απ' αυτό το τραγούδι...

Τζούλια Φορτούνη είπε...

...και άνθρωποι που δεν ξέρουν ν΄αγαπηθούν...
φαύλος ο κύκλος της αγάπης Μαρία μου...

κι εμείς ακτίνες του παράλογου
στη ρόδα των λέξεων εγκλωβισμένοι...

Τζούλια Φορτούνη είπε...

Jacki είναι παιδική μου μνήμη
βιωμένη χαρά
που σ΄ αυτή ξαναγυρίζω
κάθε που η ψυχή μου
σε απέραντα χωράφια τριγυρνά...
χαίρομαι που μοιραστήκαμε
το ίδιο χαμόγελο
κάτω από τα μπεκ της παιδικής μας τρέλας...

Τζούλια Φορτούνη είπε...

δεν είναι ποίημα
είναι η ίδια η ζωή
το μπεκ που μας προσκαλεί
να βραχούμε...
κι αντί να τρέξουμε
βιαστικοί ενήλικες
να το προσπεράσουμε
με σκανταλιά
παιδιά ας σταθούμε
να γίνουμε μουσκίδι
στην ίδια μας την ψυχή...