Πέμπτη 11 Αυγούστου 2011

κάποτε






κάποτε θα ταξιδέψουμε μαζί
θα δούμε τα ίδια τοπία στο παράθυρο
τους μικρούς πέτρινους σταθμούς
και τους βιαστικούς κλειδούχους

κάποτε θα κρυφτούμε μαζί                                                          
στο ίδιο σκοτάδι                                                                          
εγώ θα κρατάω μια λάμπα θυέλλης                                             
κι εσύ ένα  τιμόνι από παιχνίδι παιδικό
                                                                                                  
κάποτε θα καθίσεις δίπλα μου                                                    
να μοιραστούμε το κελί                                                             
και μιαν αχτίδα φως
που θα ξεφεύγει από τα κάγκελα                                           

έτσι
θα δούμε κάποτε μαζί                                                   
μια δύση και μια ανατολή

το βλέμμα σου
και το δικό μου βλέμμα
πέρα απ΄τον χρόνο

1 σχόλιο:

Poet είπε...

Ωραίο ποίημα. Μελαγχολικά αισιόδοξο.