δεν μου αρέσουν τα φυτολόγια
ούτε τ’ αποξηραμένα άνθη
ανάμεσα στις σελίδες των βιβλίων
δεν θα δεχτώ ποτέ
πως είσαι μόνο ένα αποτύπωμα
ενός σπάνιου αστερία
που ξεράθηκε κάποτε
πάνω σε μία πέτρα
μερικοί αυτό το λένε ιστορία
άλλοι ανάμνηση
εγώ απλώς θάνατο
θέλω πάντα να ευωδιάζεις
σαν το κυκλάμινο μες στη βροχή
ή σαν φυτό θαλασσινό
με όλη σου την ανάσα
με όλη σου τη ζωή
να είσαι εδώ
μοναχικό κοράλλι
στο δικό μου το βυθό
στο δικό μου το βυθό
4 σχόλια:
Ωραία έμπνευση, θαυμάσια εκτέλεση. Μα πάνω απ' όλα, ένα απόσταγμα συγκίνησης που μεταδίδεται. Ποίηση.
Τέλειο στη περιγραφή του
και στη δράση του
Μια αντιπαραβολή στο φθαρτό
Τόλη μου σ΄ευχαριστώ!
Πάντα ο δικός σου λόγος με συγκινεί... πόσο μάλιστα αν είναι τόσο επαινετικός...
Ελένη το φθαρτό είναι για να μας επιφέρει στην τάξη... Εμείς είμαστε για άλλα... Ευχαριστώ!!!
Δημοσίευση σχολίου