photo by
Andead (deviantart)
κι όταν το ποίημα έρχεται
πάλι κρύβονται
πάλι την περιμένουν
σ΄ ένα δάσος σκοτεινό
αποκτούν ρίζες και φυλλώματα
ψάχνουν ουρανό
τι κι αν ξόβεργες στήνει
πάντα η έμπνευση
ακίνητη
με μάτια αιχμηρά
πίσω από τους θάμνους
ελλοχεύει η ματαιότητα
1 σχόλιο:
Λιτό και δυνατό ποίημα. Να και μία άλλη εκδοχή του τέλους:
«τι κι αν ξόβεργες στήνει/ πάντα η ματαιότητα/με μάτια αστραφτερά/ πίσω απ' τους θάμνους/ ελλοχεύει αμετανόητη η έμπνευση»
Δημοσίευση σχολίου