Αφού το ξέρεις
Κάθε βήμα σου
Λίγο πιο κοντά στο τέλος
Μια ανεπαίσθητη σπατάλη δυνάμεων
Κι όμως προχωράς ασθμαίνοντας
Ενίοτε κοιτάς πίσω διστακτικά
Σαν τη γυναίκα του Λωτ
Ούτε μιαν ανάσα δεν αξίζει παραπάνω
Κι όμως λαχανιασμένος πάλι
Τρέχεις πίσω από τον έρωτα
Τι κυνηγάς; Ποιον κοροϊδεύεις;
Αφού τόσες φορές τα είπαμε
Στάσου ακίνητος
Ή συντονίσου με τον κρότο του πυροβολισμού
Πεθαίνεις
Kι αυτό που μένει πίσω σου
Kι αυτό που μένει πίσω σου
Δεν είναι τα χνάρια σου
Ούτε καν αυτή η ξέπνοη διαδρομή
Μόνο μια κηλίδα αίμα
Είναι η μικρή αλήθεια που άφησες
Για να χτιστεί τούτο το μεγάλο ψέμα
2 σχόλια:
Κυρία Μωβ, πόσο καλά μπορείτε να πιάνετε τη φλέβα.
Έτσι, πρόχειρα........
Ακριβά ρούχα δεν πήραμε.
Κατεβήκαμε στην κορυφή της φτώχειας.
Αξιωθήκαμε
πόνου.
Αξιωθήκαμε
μοιράσματος... κομματιάσματος;
Δεν ήταν χασούρα,
ήταν αγάπη.
Είναι μια παλιά γραφή -αυτοκαταστροφική- που αν και προσπάθησα να την εξευμενίσω, πάντα ενοχλεί.. Be aware!
Δημοσίευση σχολίου