(artwork by
Christian Schloe)
σαν να μην πέρασε μια μέρα
σαν να πέρασαν ζωές από πάνω μου
στα χέρια μου ακόμη σημάδια
ράγες από τη φωνή του
ως πότε
θα σκύβω ν΄ακούω στις γραμμές
τον ήχο του αυτονόητου
ως πότε στον ορίζοντα θα ψάχνω τις φωτιές
να τις ταυτοποιώ ως
κίνδυνο
και ως μοίρα να μου επιβάλλονται
με μάτια
με αυτιά
με χέρια
κίνδυνος!
όλα ανήκουν
στην προσμονή του
2 σχόλια:
Εσύ φίλη μου Τζούλια, κάνεις κάποια ταχυδακτυλουργικά παιχίδια, στο τσίρκο της ζωής.
Πιάνεις τα ''μεγάλα'', για δευτερόλεπτα τα κάνεις μικρούλια να χωρούν σε μια παλάμη, τα αγγίζεις και τα στέλνεις πίσω,''μεγαλύτερα''.
Τυχεροί όσοι βρήκαμε ένα εισιτήριο για μια παράσταση, έστω.
Νίκο σ΄ευχαριστώ για το όμορφο και βαθύ σου σχόλιο. Πάντα εξάλλου ήθελα να είμαι η Αλίκη των θαυμάτων!
Δημοσίευση σχολίου