Όργανα πλοήγησης

Γύρισε και κοίταξε τα σκοτεινά της μάτια

 «Θα το παραδεχτείς κάποτε» της είπε

«πως είσαι πολύ  φωτεινή απέναντι σ’ όλα τα μαύρα»

Κι εκείνη σκέφτηκε –δεν είπε-

«Θα ζήσουμε σ΄ ένα φάρο

Με χαλασμένο το στιγμόμετρο»

Σε μια λωρίδα παραδείσου τούτη η σκηνή

Σ΄ ένα πεζούλι – δικό τους μαγικό χαλί-

Ανάμεσα στις υψικάμινους και στις δεξαμενές

Χρόνια πολλά πριν γεννηθούν τα σώματά τους

Τα λόγια του ελάσματα από την σκουριά του βέβαιου

Έτρεμαν μες στα λιμνάζοντα φώτα της θάλασσας

Συναρμολογούσαν τις απόλυτες γραμμές του τώρα

Μα ό,τι στο βάθος λαμπύριζε κόντρα στο βλέμμα του

Ως  ετερόφωτη πλωτή ανάκλαση των ματιών της

Ήταν τα φώτα του μικρού ναυπηγείου απέναντι

Επισκεύαζαν  μέσα του με απόλυτη ακρίβεια

Τους δείχτες, τις πυξίδες και τη ρότα του χτες

Κι έτσι έζησαν μαζί -για πάντα- σε μια αποβάθρα

Κοιτάζοντας καράβια να έρχονται και να φεύγουν

Διατηρώντας  οι ίδιοι μόνο τη μνήμη

Των αλλοτινών μοναχικών τους ταξιδιών

Πεισματικά αιμάσσουσα