Πόρτα που κλείνει πίσω μου με πάταγο
Μουδιάζουν τα γόνατα
Αργούν να αντιδράσουν
Κανένα ρολόι δεν μετρά την ακινησία
Τι κι αν Λάμπει έξω η νύχτα
Αν σκύψεις -αν μπορέσεις και σκύψεις –
Κι αφουγκραστείς τους λεπτοδείκτες
Θ΄ ακούσεις πάλι τ’ αδέσποτο σκυλί
Πώς το χαμόγελο αλυχτά
Και με παράπονο πια μοιάζει
Μισή στροφή
Μισά τα λόγια
Μισοφέγγαρα
Αφού κάθε ολόκληρο εκρήγνυται στην υπεροψία του
Καθώς η λάβα του ξεβράζει
από το ανεκπλήρωτο
Το χαρτονόμισμα πάνω στο τραπέζι σκισμένο
Σε τούτο το υπόγειο όλα τα πετρώνει
ο πόνος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου