... το μέρος που πήγαινα κι έκλαιγα…

…ήταν αχνιστό σαν καρβέλι μα έλειπε το τυρί.  Κι όπως τ΄ άγγιζα με τ΄ ακροδάχτυλά μου, πέτρωνε . Και πεινούσα . Για ό,τι  μου χαρίζονταν λειψό.

...το μέρος που πήγαινα κι έκλαιγα ήταν μια θάλασσα που είχε στερέψει. Δεν το ήξερα και απορούσα για τα κοχύλια που φύτρωναν δίπλα στις ανεμώνες. Και διψούσα. Για ό,τι αλμυρό είχε προαιώνια χαθεί.

...το μέρος που πήγαινα κι έκλαιγα είχε την κάπνα του κεριού που σβήνει. Ποτέ μου δεν το πρόλαβα αναμμένο. Και καιγόμουν από την τήξη της  μνήμης του.  Για ό,τι δεν έσταξε πάνω στα χέρια μου από την παραφίνη της Ανάστασης.

...το μέρος που πήγαινα κι έκλαιγα ήταν ένα ποτάμι φιδίσιο, απ΄ αυτά που οι γούρνες του, τα καλοκαίρια, κρατούν ακόμη νερό. Και λαχταρούσα μέσα του να κολυμπήσω. Για ό,τι υφάλμυρο και γλοιώδες απέμεινε στον πάτο του.

...το μέρος που πήγαινα κι έκλαιγα ήταν ένας λόφος απ όπου κάποτε αγνάντευες τα πέλαγα.  Και τους πειρατές. Στην κορφή του ένας σταυρός.  Και  ήθελα να χαϊδέψω την άγρια ορχιδέα. Για ό,τι θυσιάστηκε – μπλαβί σχεδόν μαύρο- Για ό,τι ναυάγησε σε τούτο τον κάμπο.

...το μέρος που πήγαινα κι έκλαιγα ήταν κάποτε  ένας βυθός.

Τώρα σκιά βαριά που σ΄ εμποδίζει να ανασάνεις

-ή μήπως σου επιβάλλει τη δική του ανάσα-

...το μέρος που πήγαινα κι έκλαιγα

γολγοθάς