-->
πάλι την είδα
με το ψάθινο καπέλο της
να λιάζεται αυτάρεσκα
ανάμεσα στους ανύποπτους λουόμενους
το μάτι να μου κλείνει πονηρά
«πού ήσουν;» τη ρώτησα
«στην ερημική παραλία του γέλιου σου»
αυθάδικα απάντησε
σβήνει σέρτικα τσιγάρα
στον αβέβαιο κυματισμό
ένα ιστιοφόρο στον ορίζοντα
σηκώνει κιόλας πανιά
πάλι την είδα
να λύνει το μαγιό της
και να κολυμπά γυμνή
στο πέλαγος εντός μου
στην άμμο μόνο οι γραφές της
αιώνια θαμμένες μείναν:
κι αυτά που θάρθουν
ποτάμια φουσκωμένα
θα πνίξουν όλη τη χαρά
που ήταν για σένα»
πάλι την είδα
και το χα της χαράς
έγινε αχ…
14 σχόλια:
Πολύ ομορφες οι λεξεις σου Τζούλια μου.
Ομως θα κρατήσω για μενα αυτό που γραφει στη φωτογραφία ...
Καλημερα να εχεις, γλυκια και φωτεινή με οσο το δυνατό λιγοτερα "αχ"
Λυτρώσου λοιπόν από τη σκληρότητα, την αυθάδεια, από την ανεπιθύμητη παρουσία της. Όπως έχεις ήδη λυτρωθεί από την έπαρση και τον στόμφο των λέξεων. Έχεις αποδείξει ότι έχεις τη δύναμη, έχεις αποδείξει ότι μπορείς.
Στην άμμο έγραψα κι εγώ τις χαρές και τις λύπες μου, τις μνήμες των υγρών σωμάτων άφησα.
Κι ύστερα ήρθε το νερό και το αεράκι κι έσβησε ότι με χαρά και λύπη χαράχτηκε.
Οι στίχοι σου με ταξιδεύουν.
Και γι΄αυτό σ΄ευχαριστώ:)
"πάλι την είδα
να λύνει το μαγιό της
και να κολυμπά γυμνή
στο πέλαγος εντός μου"
Αυτοί σου οι στίχοι μ' έκαναν
να αναφωνήσω "αχ"
Τι όμορφο ποίημα...
Μαρία οι γραφές της λύπης ας είναι πιο επιεικείς μαζί σου... ας σβήνουν με τα χρόνια και την αγάπη γύρω σου...
έτσι είναι Τόλη... κι αν λερναία είναι οι λύπη κι ανεξίτηλες παραμένουν οι γραφές της στην άμμο... την έχω μάθει πια, αναγνωρίζω τις θεατρικές της μεταμορφώσεις και την πολεμώ...
καμιά φορά όμως της πιάνω κουβέντα κάτω από τον καυτό ήλιο του καλοκαιριού... έτσι για να μην υποτιμούμε και τους εχθρούς μας...
το νερό και το αεράκι δυστυχώς δεν επουλώνει πάντα τα τραύματα της ψυχής...
και δυστυχώς δε σβήνει τις γραφές της λύπης...
σ' ευχαριστώ mauveair...
Χ.Ν., μικρή χορεύτρια των λέξεων..
το αχ αυτό να είναι της χαράς για ένα...
το πολύ πολύ της έκπληξης...
Πάλι την είδα και το χα της χαράς έγινε αχ
Υπέροχο πραγμτικά Τζούλια μου Φιλιά
Όμορφες σκέψεις, εσωτερικός κόσμος που πλέει με τον πραγματικό, αφήνοντας αναμνήσεις, αποτυπώματα στην άμμο.
γεια σου
με ένα αχ τελειώνει και η σημερινή Κυριακή δυστυχώς Λία μου...
επιστρέφοντας στην Αθήνα η χαρά των διακοπών έγινε ένα αβάσταχτο αχ...
σ΄ευχαριστώ για το σχόλιό σου...
αν το κατάφερνα πραγματικά αυτό που λες AlexMil, τη σύμπλευση δηλαδή των σκέψεων και των αισθήσεων, την αρμονία των ανατροπών μέσα μου με τις συμβάσεις του πραγματικού κόσμου, θα ήταν η τέλεια ισορροπία...
αλλά ναι... συμβιβάζομαι με την παρατήρηση: να παρατηρώ τα ίχνη του χρόνου στην άμμο μέσα μου...
καλώς ήρθες στις μωβ στιγμές
Πόσο με αγγίζουν αυτές οι μωβ στιγμές σου!
Όπου κι αν βρίσκονται...
Φιλιά!
έτσι το φαντάζομαι κι εγώ...
ένα μωβ αραχνοΰφαντο πέπλο
να προστατεύει τις στιγμές
από τη σκόνη του χρόνου...
καλημέρα Όλγα μου
Δημοσίευση σχολίου