-->
ένα ποτάμι κυλάει μέσα μου
ξεραίνεται τα καλοκαίρια
στις καλαμιές κρύβεται ανήμερη η ψυχή
κυρτώνουν άνυδρα γιοφύρια τα χέρια
ξερόκλαδα μπλέκονται στα μαλλιά
μα η ιστορία με πρωτοβρόχια
ανένδοτη ορίζει πάντα τη συνέχεια
ένα ποτάμι κυλάει μέσα μου
απ΄την Αρχή ορμώμενο
στις όχθες του ανέμελες
πλένουν οι γυναίκες τις φλοκάτες
(και οι αναμνήσεις τα μαντήλια τους)
γεμίζει κόκκινο το γάργαρο νερό
αίμα που περνά στις φλέβες μου
παρασύρει μαζί με πέτρες
όλα τα μελλούμενα
στις εκβολές του Τέλους
ένα ποτάμι κυλάει μέσα μου
φουσκωμένο πάντα
από των εποχών το κατακάθι
14 σχόλια:
πλένουν οι γυναίκες τις φλοκάτες
(και οι αναμνήσεις τα μαντήλια τους)
Ποίηση...είναι οι μνήμες κεντημένες στα δάχτυλα του νου...
Κατά ένα παράξενο τρόπο, ήξερα ότι θα αναρτούσες καινούριο ποίημα σήμερα.
Παρόλο που είναι σκοτεινό σαν το ποτάμι κι ανέλπιδο, μου αρέσει. Είναι ποίηση. Μου αρέσει ίσως και γιατί μιλάει και για τις δικές μου μαύρες στιγμές, όταν τελειώνουν πια οι παραινέσεις στον εαυτό μου και στους άλλους.
Πολύ ωραία και η εικόνα.
Πέρασα να δω τι κάνεις και να σου ευχηθώ καλό χειμώνα και βλέπω αυτό το υπέροχο σου ποίημα !
Οπότε πρώτα θα πω :
ένα ποτάμι κυλάει μέσα μου
φουσκωμένο πάντα
από των εποχών το κατακάθι !
Καλό χειμώνα να έχουμε λοιπόν .
Χαιρετώ !
είναι μια εικόνα βαθιά χαραγμένη στη μνήμη μου αυτή...
οι γυναίκες να πλένουν τις φλοκάτες στο ποτάμι...το νερό να κοκκινίζει...
καλησπέρα Μαρία...
δεν ξέρω αν είναι ποίηση Ποιητή μου...
αλλά είναι το ποτάμι μέσα μου...
αυτό που με παρασέρνει στη ροή του
στην έκφραση και στη δημιουργία
μαύρο και σκοτεινό
φουσκωμένο
αφήνομαι να με παρασύρει...
καλό φθινόπωρο εύχομαι κι εγώ Τάσο
με όρεξη και καινούριες ιδέες για το ιστολόγιό σου...
σ΄ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια...
Αυτό το ποτάμι
με τους μικρούς, θλιμμένους κυματισμούς στις απαρχές του φθινοπώρου
που καλωσόρισμα βροχής
το φουσκώνει
στο κύλισμά του να παρασύρει όποιον μέσα του
θελήσει να αφεθεί.
Τόσο γλυκό το ξάφνιασμα
του πρώτου ποίηματος σου του Σεπτέμβρη.
Τόσο οικείο το λυπημένο τραγούδι του..
Τόσο φιλόξενα τα νερά του...
Κι η φωνή σου που από εκείνα πυροδοτείται, δυναμώνει ολοένα λέξη με τη λέξη..
Αυτό το θεατρικό, όμορφο ποίημα σου, μόλις το απήγγειλα από μέσα μου.
Σε φιλώ.
με ξαφνιάζει πάντα η σκέψη σου
σαν μια αναπάντεχη βροχή
ή σαν μια χορεύτρια που υποκλίνεται μπροστά μου
...αφουγκράζομαι αυτή σου την ανάγνωση Χαρά
και τις λέξεις που χόρεψες πάλι απόψε...
ποτάμι που με παρέσυραν
οι στίχοι σου...
εξαιρετικό!
Mωβ νεράιδα,στου ποταμού την όχθη...
Καθρεφτίζεσαι,και το ποτάμι παίρνει το χρώμα των ματιών σου.
Καλείς...διώχνεις...γεμίζεις... αδειάζεις...
Και όλα τα χρώματα θρηνούν...όλα εκτός από το κόκκινο...που δημιουργεί τις υπέροχες μωβ στιγμές σου!
Θαυμάσιο!
σ΄ευχαριστώ Όλγα του Ουρανού...
πραγματικά τι κόκκινο είναι τελικά το κυρίαρχο χρώμα νου,
αυτό που σμίγει με το μπλε της θάλασσας και τ΄ ουρανού και βάφει τις στιγμές μου μωβ,
και το ποτάμι κυλάει μέσα τους...
Θυμήθηκα τις γυναίκες του χωριού μου που πλένανε τις φλοκάτες και τις κουρελούδες στο μικρό ρυάκι, σήμερα πια δεν υπάρχει, με τα φουστάνια τους μαζεμένα μέχρι τα γόνατα, κι εμείς, πιτσιρικάδες, να βουτάμε τα πόδια μας μέσα στο δροσερό νερό.
Αυτό το εξαγνιστικό νερό που "παρασύρει μαζί με πέτρες
όλα τα μελλούμενα
στις εκβολές του Τέλους"
κυλάει μέσα μας.
Τυχαία έπεσα πάνω στο blog και μου άρεσε η γραφή σου.
Καλό σου βράδυ, θα σε επισκέπτομαι συχνότερα.
έχουμε τα ίδια βιώματα αλλά και το ίδιο ζώδιο...
καλώς ήρθες στις μωβ στιγμές μου
Με τις φθινοπωρινές βροχές, φαντάζομαι ότι το ποτάμι θα πλημμυρίσει όλη την πεδιάδα κάτω από τα Μετέωρα και θα συμπαρασύρει τα πάντα στο διάβα του.
Δημοσίευση σχολίου