Αποφασίσαμε να μην ιδωθούμε ξανά
Με σπαρακτική αλληλεγγύη το αποδεχτήκαμε
Μιας και κάθε φορά που συναντιόμαστε
Καταστρεφόταν και λίγο ακόμη ο κόσμος
Καιγόταν ένα δάσος
Βυθιζόταν μια πολιτεία
Αυτοκτονούσε ένας απελπισμένος
Και η θάλασσα ξερνούσε πάντα λαθρομετανάστες
Κάθε μέρα δεν αντέχεται
Τούτη η δυστυχία
Γι΄ αυτό πιστεύω πως ναι
Ήταν δίκαιη η απόφασή μας
Δεν χωράει τόση ευτυχία
Στην εποχή μας μάτια μου
Δυστυχώς
2 σχόλια:
Δεν βλεπω το λογο
να νοιωθει κανεις τυψεις
για μια ευτυχια
που δεν εχει κλεψει
απο κανενα
Καλησπερα Μωβ
Δεν βλέπεις....... πόση ειλικρίνεια τουλάχιστον!
Όποιος αισθάνεται εντελώς αθώος του αίματος, είναι το αίμα του δολοφόνου.
(''ντρέπομαι για τη ζέστα μου και για την ανθρωπιά μου'', έλεγε έως και ο Παλαμάς), Βελούδινε.
ΜΩΒ δεν μπορώ ούτε θέλω να σε ''κρίνω'', ευχαριστώ για τη συγκίνηση κι εγω, όπως πολλοί άλλοι.
Ν.
Δημοσίευση σχολίου