(Henri Rousseau, The Dream Painting)
Το παράξενο δέντρο μόνο θυμάμαι
Με εκείνους τους εξωτικούς καρπούς
Που έτσι κι άπλωνες το χέρι σου τους έφτανες
Έναν για σένα έναν για μένα
Λωτοί με γεύση στυφής εγκατάλειψης
Ολοστρόγγυλοι και ματωμένοι σαν φεγγάρια
Εσύ κι εγώ
Διωγμένοι οριστικά
Από τον παράδεισο
Πρωτόπλαστοι και αθώοι
Με μιαν εσπερινή θλίψη
Ατενίζουμε το συρματόπλεγμα
Θα μας βαραίνουν πάντα
Οι λαθεμένες αποφάσεις
Τα μελλούμενα που αιωρούνται
Καμία κιβωτός δεν διέσωσε
Τους χυμούς αυτής της εξαίσιας φυγής
Ένα όνειρο αλμυρό
μανταρίνι
Κύλησε αμετανόητο
Πλημμύρισε με μνήμη
Το μαξιλάρι της ενοχής μας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου