η μητέρα μου

γερτή λαμπάδα

φλόγα που τρέμει

πίσω από σπασμένες γρίλιες

ανάσα που θολώνει

τα τζάμια του αδύνατου

η μητέρα μου

να δίνει πάντα

 όσα ποτέ δεν πήρε

να δίνει πάντα

όσα ποτέ μου δε ζητώ

ένα ποίημα κάπου ας βρεθεί

ένα στάχυ άγουρο στο στέρφο χώμα

μια γέφυρα από λέξεις και εικόνες

μικρή αλέα να περπατήσουμε μαζί

ένα παγκάκι μες στις ανεμώνες

για να  μιλώ ακατάπαυστα μαζί της

λόγια που ποτέ δεν μπόρεσα να της τα πω

την άγρια των ματιών της δίνη

να νιώθω πίσω στον καιρό

πώς τότε ξαφνικά μεγάλωσα

πώς τώρα πάλι γίνομαι παιδί

μωρό στην αγκαλιά της