Θάρθει κάποτε η στιγμή που η αγάπη
Δεν θα μας χρειάζεται
Θ΄ ανθίζει ξεδιάντροπα αυτοφυής
στους γκρεμούς το καταχείμωνο
Ενδημική των μοναχικών τόπων
Θα αποξηραίνεται ερήμην μας
-ως νοσταλγικό τραγούδι-
στις ίριδες παλιών εραστών
Θ’ αναβλασταίνει έπειτα
Στο ύψιλον της λύπης τους
Τροπικό δάσος θα
γίνεται η αγάπη
Δεν θάχει ανάγκη τα δάκρυά μας
Θα ξυλεύεται παράνομα
Ύστερα θα εκπορνεύεται στις αγορές
Με δικτυωτά όνειρα και πιστωτικές κάρτες
Κοκκινομάγουλη με τορνευτούς γλουτούς
Με γέλια αχνιστά με λόγια πρόστυχα
Τι και αν από άλφα αρχίζει η απώλεια
Κάποτε όλα χάνονται
Και αγάπη δεν θα μας
χρειάζεται πια
Ως τότε όμως σε θέλω εδώ
Να σκουπίζεις πεισματικά τα αίματα
Να με παρηγορείς για την μελλοντικά απολεσθείσα χρεία της
Να μ΄αγαπάς για όσα εξαιτίας της θα μου στερήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου