Άκου πως καλπάζει αυτό το άλογο φωτιά
πήγασος καθαρόαιμος του απείρου
με τις κεντιές των άστρων στα φτερά
και στις οπλές του ίχνη νωπά του ονείρου
Άκου πως συλλαβίζει αυτή η νύχτα θαύματα
απ΄ της ψυχής σου το αλφαβητάρι
κι έφιππο προβάλει απ΄ τα μάτια τα θολά
απρόβλεπτα ολόγιομο το νιο φεγγάρι
Άκου πως ανασαίνει αυτός ο στίχος χρώματα
σα μετανάστης που νοσταλγός στο σπίτι του γυρίζει
και σε ένα ασπρόμαυρο περίγραμμα αναμονής κορμί
με όλο το μωβ του, αγγίγματα κυκλάμινα να ζωγραφίζει
14 σχόλια:
Όσοι σιωπούν.. μπορουν και να ακουσουν..
Δεν έχω βγάλει κιχ.
Μέχρι εδώ έφτασε ο καλπασμός του. Σσσσςςς τι όμορφος ήχος.
!!! Απλά.. υπέροχο!
Καληνύχτα!
Ο καλπασμός του αλόγου
φωτιά που έκαψε μεσ τη νύχτα
το δραστικό αποτέλεσμα
που ερήμην
συμβαίνει εντός μας
όταν οι στίχοι ανσαίνουν χρώματα
όταν οι λέξεις γίνονται εικόνες αναπάντεχες
όταν το κορμί ντύνεται τη μεταφορά της εφηβείας του
και η λήθη το λίγο του κόσμου
για μια στιγμή μαζί με την απουσία του...
είπαμε ο καλπασμός
δεν έχει χαλινάρι πληθυντικό
κι άκου
στη γραμματική του ποιήματος
θα καταργήσουμε όλες τις προστακτικές συναισθημάτων
στα ρήματα που σαλεύουν αισθήσεις:
ΑΛΚΟΟΛΟΥΧΟΣ ΑΦΗ
ΑΦΗΣΕ ΜΕ
ακου την αληθεια μου...
μεσα απο της μοναξιας μου τη σιωπη...
κλεισε τα ματια και ακου...
σσσσςςς ακους...;
Και απ’την άλλη πλευρά του φεγγαριού η σκηνοθεσία αλλάζει :
“…
Έχει απλωθεί η ερημιά,
χλόμιασε το φεγγάρι,
και απ’το πλάι μου περνά ιππεύτρια που στενάζει.
Ολόξανθη σαν άγγελος
φαινόταν πεθαμένη.
Στάσου… η φωνή μου ακούστηκε,
η μοίρα σ’έχει φέρει.
Μα…
έπεσε απ’το άλογο
ήταν ματωμένη…”
κι όμως Μαρία υπάρχουν
κωφάλαλοι συναισθημάτων...
και αλίμονο αν εκλάβεις
την εκκωφαντική σιωπή τους
ως μεγαλείο ψυχής...
την καλησπέρα μου...
αγαπημένε μου poet...
η δική σου η σιωπή μοιάζει με μικρή συνωμοσία...
σαν τα πνιγηρά γελάκια
μικρού παιδιού που προσπαθεί για λίγο
να προσέξει στο μάθημα...
γέλα ελεύθερα...
η ψυχή σου ξέρει να ακούει γελώντας...
φαντάσου Jacki μου πως καλπάζει ο ερχομός...
δεν υπάρχει ήχος πιο μαγικός...
σ΄ευχαριστώ πολύ Νίκο...
την καλησπέρα μου
δυστυχώς Τάσο μου
από τη γλώσσα μας
καταργήθηκε η ευκτική
και έγινε υποτακτικό το όνειρο
κι ο φόβος προσταγή
ας βάλουμε λοιπόν μπροστά ένα "ας"
να σηκώσει το βάρος μιας επιθυμίας
ναι ναϊάδα μου, ο κρότος της μοναξιάς
είναι η μόνη αληθινή σιωπή...
χώνει το πρόσωπό της με λυγμούς στο μαξιλάρι...
δεν ελοχεύει με τη σκανδάλη στον κρόταφο του ονείρου..
...μα στα χλωμά της μάγουλα
φεγγάρια του απείρου
η ολόξανθη αμαζόνα
το αίμα του καλοκαιριού
με καλπασμό...ονείρου
σου φέρνει το χειμώνα...
την καλησπέρα μου Μανώλη
27 Οκτώβριος 2008 6:41 μμ
Δημοσίευση σχολίου