ευγνώμων θα σας ήμουν
αν αλλάζατε πού και πού νερό
στα θολά όνειρά σας...
αν αλλάζατε πού και πού νερό
στα θολά όνειρά σας...
από την ώρα που γεννήθηκα
μ΄ ένα φακό στραμμένο στη φθορά
με σημαδεύετε στα μάτια
μ΄ ένα φακό στραμμένο στη φθορά
με σημαδεύετε στα μάτια
λεύκα στη μέση της ερήμου
δίψασα για ουρανό
για δείλι
κι εσείς αδιάφορα
με τα ματσάκια των λυγμών
μου βρέχετε τα χείλη
δεν έχω τίποτε άλλο να σας πω...
απέραντος ο κόσμος
ουρανός
κι ούτε ένα φωτεινό αστέρι
ούτε ένα χαμόγελο να εκκρεμεί
για τον περαστικό
ένα πουλί
ένα χέρι
δίψασα για ουρανό
για δείλι
κι εσείς αδιάφορα
με τα ματσάκια των λυγμών
μου βρέχετε τα χείλη
δεν έχω τίποτε άλλο να σας πω...
απέραντος ο κόσμος
ουρανός
κι ούτε ένα φωτεινό αστέρι
ούτε ένα χαμόγελο να εκκρεμεί
για τον περαστικό
ένα πουλί
ένα χέρι
ή έστω ένα δάκρυ βιαστικό
ένα κίτρινο μαντήλι...
να παίξουμε σαν τότε
στην αυλή
οι φίλοι
ένα κίτρινο μαντήλι...
να παίξουμε σαν τότε
στην αυλή
οι φίλοι
είναι η αγάπη
στα χείλη σας
άσκοπα περιφέρονται
μικρόκοσμοι απλανείς
εχέμυθες
μοναχικές
οι λέξεις ...
12 σχόλια:
«κι ούτε ένα αλληλέγγυο αστέρι
ούτε ένα χαμόγελο να εκκρεμεί
για τον περαστικό
ένα πουλί
ένα χέρι»
Ωραίοι στίχοι. Και τόσο αληθινοί. Τι κρίμα!
Εχέμυθες μοναχικές οι λέξεις
συντροφεύουν μοναχικούς ανθρώπους
στην αέναη αναζήτηση.
Καλημέρα γλυκιά μου
Kαλημερα Μοβ
Ομορφες οι λεξεις σου
Σε χασαμε..
ναι κρίμα Τόλη που η ανθρώπινη αλληλεγγύη εξαντλείται στα στενά όρια της οικογένειας, της πατρίδας, της θρησκείας ή της ομάδας ιδίων συμφερόντων...
Μου έρχεται στο μυαλό μες στον παραλογισμό των ημερών η ατάκα της Μπανς Ντυμπουά "πάντα βασιζόμουν στην καλοσύνη των ξένων"
την καλησπέρα μου...
κι εμείς παίζουμε το σπασμένο τηλέφωνο...
κι έτσι κανείς μας δεν θα μάθει
σωστά το μυστικό...
καλησπέρα Σοφία...
σ΄ ευχαριστώ Μαρία μου...
δε χάθηκα πάλι
μην ανησυχείς...
τα φιλιά μου
θα σας ημουν ευγνωμων αν αλλαζατε που και που νερο στα θολα ονειρα σας...
ισως ολα να ξεκινουν απο την πηγη...
ισως ειναι μολυσμενη μωβ μου...
νεραιδενια φιλακια!!!
Είναι τόσο όμορφα διατυπωμένο αυτό το παράπονο Μωβ που το μόνο που μπορώ να κάνω είναι το προσυπογράψω.
κι από το θολό νερό των ονείρων δηλητηριάζεται η ζωή μας...
σου εύχομαι ναίάδα μου ποτέ να μην το δοκιμάσεις..έτσι όπως σε νεράιδες ταιριάζει...
σ΄ ευχαριστώ πανδώρα μου, μια υπογραφή σαν τη δική σου είναι
σφραγίδα της ψυχής...
"Τίποτα άλλο δε θα ποθήσω.
Ν΄ απεκδυθείς μονάχα
των φυλλωμάτων σου,
να ταξιδέψεις ως το διάφανο φως,
και να με κρύψεις βαθιά
στο εύοσμο πάθος σου
που αδημονεί διακαώς
να ανθίσει.."
Αγγίζουν οι λέξεις σου..
Και καίνε συνάμα..
Καλησπέρα Μωβ..
σ΄ ευχαριστώ Τάκη...
οι λέξεις σου πάντα κοντά στις δικές μου...
Δημοσίευση σχολίου