πόσα τα βήματα;
όσα τα φώτα απέναντι...
λύγισε τη μέση σου
οι αποφάσεις δε λυγίζουν
τις δέχεσαι οριστικά
με το αυστηρό τους γκρι ταγιέρ
κι ένα λουλούδι κόκκινο στο πέτο...
άσπρο πουλί η ψυχή μου
δεν ξέρει πια πώς να πετάξει
χορεύει ζητιανεύοντας
βήματα ψίχουλα...
πόσα τα βήματα;
όσα τα φώτα μέσα σου
ένα χορό να μου χαρίσεις
στο χάρτη κόκκινη κουκίδα
για να πεθάνω άνθισα
χορεύοντας
στις πουέντ των ονείρων σου
με όλα τα πέταλα αναμμένα
τα βήματά μου κόκκινα φώτα
χορεύετε;
όσα τα φώτα απέναντι...
λύγισε τη μέση σου
οι αποφάσεις δε λυγίζουν
τις δέχεσαι οριστικά
με το αυστηρό τους γκρι ταγιέρ
κι ένα λουλούδι κόκκινο στο πέτο...
άσπρο πουλί η ψυχή μου
δεν ξέρει πια πώς να πετάξει
χορεύει ζητιανεύοντας
βήματα ψίχουλα...
πόσα τα βήματα;
όσα τα φώτα μέσα σου
ένα χορό να μου χαρίσεις
στο χάρτη κόκκινη κουκίδα
για να πεθάνω άνθισα
χορεύοντας
στις πουέντ των ονείρων σου
με όλα τα πέταλα αναμμένα
τα βήματά μου κόκκινα φώτα
χορεύετε;
18 σχόλια:
"η ψυχή μου
άσπρο πουλί για την αντίθεση
δεν ξέρει πια πώς να πετάξει
μ΄ένα σατέν κομπινεζόν γυρίζει
και ζητιανεύει χορεύοντας
ψίχουλα…"
τελικα δεν αντεξα σημερα μωβ μου...ειπα να στο πω..σε ευχαριστω που βρηκες τις πιο ουσιαστικες λεξεις να περιγραψεις οσα αισθανομαι...
την πιο καλη νυχτα σου ευχομαι...
Ο χορός του θανάτου για μένα θα ναι..
Της ψυχής τα βήματα
που το εντός μου κατασπαράζουν.
Στο μαύρο και στο κόκκινο οι ανάσες να ξεδιπλώνονται στο ξύλινο πάτωμα μιας ανάμνησης που χει μάθει πια να απουσιάζει..
Μου αρέσουν οι ερωτήσεις, οι μικρές παύσεις σου, ο πόνος που χορεύει.
Καλή σου μέρα
ναι, χορεύω.
είναι εύκολο στην πνοή του ανέμου...
Ωραία ποιήματα γράφεις, καλή μας Μωβ. Λιτά, εύστοχα, άτεγκτα. Μπράβο.
"Ξενύχτης πάλι ο χτύπος σου
αποζητά ν' ανιχνεύσει
τους φθαρμένους στίχους μου
κι εκείνο το παλιό κρασί
που μας τρατάριζε κάθε φορά
ο περατάρης άνεμος.."
Υπέροχη η ανάσα σου
καλή μου φίλη Μωβ..
Καλημέρα..
…
Ήμουν εκεί,
στην κάμαρα του φεγγαριού,
λουσμένος στου φωτός την πλησμονή
και η ψυχή μου ήταν εκεί,
χαμένη μες στην έκσταση του ονείρου
μονάχη
…
_________________
Εξαιρετικοί στίχοι!
Την καλημέρα μου, μωβ!
ανθισα για να πεθανω χορευοντας...
παντα στον ρυθμο τον δικο σου...
μονο που εβγαλα τα αυστηρα γκρι ταγερ που ποτε δεν μου πηγαιναν...
γυμνη χορεψα...
για να βλεπεις την ψυχη...
alma libre...χαίρομαι που αυτή τη φορά άφησες τις σκέψεις σου...
σ΄ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια
αδηφάγο θηρίο η ψυχή Μαρία μου..
ελοχεύει πίσω από τις πόρτες των αναμνήσεων..
σπάνια ακούς τα βήματά της...
To ξανακοίταξα τώρα και κρίνω ότι το προηγούμενο σχόλιό μου μάλλον το αδικεί. Εκφράζεις έντονα συναισθήματα με ολοζώντανες εικόνες και άψογη τεχνική. Είναι ένα εξαιρετικό ποίημα από κάθε άποψη.
Συγχαρητήρια και για τη νέα εμφάνιση του ιστολογίου σου. Πάντα μωβ αλλά πιο λιτή και ελκυστική.
ο πόνος πάντα χορεύει πανδώρα
και οι παύσεις..εκεχειρίες αναγκαίες για τη συγκομιδή των νεκρών ονείρων...
ο αέρας πάντα ξέρει πόσα τα βήματα...
την καλησπέρα μου μωβ αέρα...
ευχαριστώ καλέ μου Poet...
στο έχω ξαναπεί...είναι "πολύ" για μένα να χαρακτηρίζονται αυτές ο απόπειρες γραφής μου ως ποιήματα
και μάλιστα από έναν καταξιωμένο ποιητή...
"Ατέρμονος ας γίνει ετούτος ο χορός
καθώς λάβα ξεχύνεται στην πιο μεγάλη πίστα
καρπός του έρωτα κι ηδονικός ανθός
και σμίξιμο ανεξίτηλο βαθιά μέσα στη νύχτα.."
Χάδια ανάλαφρο η γραφή σου Μωβ..
Τη θερμή καλημέρα μου..
μα μόνη της η ψυχή χορεύει
στην έκσταση του απείρου
...
την καλησπέρα μου Μανώλη
δεν θα μπορούσα να σε φανταστώ νεράιδα μου με γκρι ταγιέρ...
γυμνή χόρευε πάντα...σαν την ψυχή...
η πιο μεγάλη πίστα Τάκη μου
αυτη της ζωής...
χορεύουμε;
την καλησπέρα μου...
Δημοσίευση σχολίου