αρμενίζουν οι λέξεις σου απόψε
ξεπροβάλλουν με κόκκινα πανιά
μέσα στην ομίχλη του αδύνατου
ναυαγούν στα αβαθή των στιγμών
επιπλέουν οι λέξεις σου απόψε
στα λιμνάζοντα φώτα της πόλης
πολύχρωμα νούφαρα της προσμονής
με το τελικό τους μωβ φωταγωγημένο
ανεμίζουν οι λέξεις σου απόψε
λάβαρα κουρελιασμένα
από τα μποφόρ της αγωνίας
θηράματα που αντιστέκονται
στα γαμψά νύχια της σιωπής
κι ύστερα πέφτουν
κουρελάκια του ουρανού
αγκαλιάζουν στοργικά τους ώμους μου
φωσφορίζουν επικίνδυνα
οι λέξεις σου απόψε
εμπρηστές των βλεφάρων
με την πανοπλία του διφορούμενου
στις τάφρους των δακρύων
μισοκρύβονται
ύστερα συλλαβιστά
περνούν το τούνελ της ματιάς
και πέφτουν σφαίρες στην ανάσα μου
οι λέξεις σου απόψε
θρυμματίζουν το εφήμερο
μόνο στα σφιγμένα χείλη σου
αιώνια
θα αιμορραγεί
το ρόδι των θαυμάτων
το κάθε σπειρί του που δεν μπόρεσε
την έκρηξη να αξιωθεί
12 σχόλια:
οι λέξεις σου απόψε
θρυμματίζουν το εφήμερο ..
Πολύ όμορφα λόγια Τζούλια .
Καλό βράδυ .
Ίσως οι λέξεις να έφταιγαν για όλα τα "απόψε", ίσως αυτές να ήταν η αιτία για την έκρηξη...
Λέξεις ταξίδια
Οι λέξεις σου Τζούλια μου,
αγκαλιάζουν τη μαγεία και ξυπνάνε τις αισθήσεις!
Καλημέρα "μωβένια" μου!
Το ρόδι των θαυμάτων...
Τι λέξεις...τι ομορφιά ψυχής...
Τι υπέροχα που "έδεσες" τη φωτογραφία...
Πολύ με άγγιξε αυτό απόψε
ΕΙμαι και γω "κάπως" άσχετα με την κουρασή μου.
Να σαι καλα Τζούλια μου
Έντονα και αληθινά συναισθήματα που ήδη συχνά εκφράζονται με αληθινά ποιητικό τρόπο. Μπράβο, Τζούλια.
Υ.Γ. Ξέρω, ξέρω, δεν είσαι ποιήτρια κτλ, κτλ.
"στροβιλίζουν οι λέξεις σου απόψε
δυτικός άνεμος τις σέρνει
ακανόνιστα αιωρούνται
πίσω από το θάμνο της σιωπής
κρύβονται
ανήμπορες να εξηγήσουν
το άλφα του α-νέφικτου
σφυρίζουν οι λέξεις σου απόψε
προσπαθούν να πουν…
αλλά, δε λένε
καχεκτικές
ετοιμόρροπες
δε μπορούν να στηρίξουν
τις προτάσεις τους
και οι στίχοι
καταρρέουν..."
(όμορφοι, εμπνευσμένοι οι στίχοι σου!)
μακάρι Τάσο οι λέξεις μου να θρυμμάτιζαν το εφήμερο..απόψε...
την καληνύχτα μου
μα μωβ αέρα μου ...όπως λέει κι ο ποιητής
"ας μην πεθάνουμε στερημένοι σ΄ένα παράδεισο από λέξεις"
καλό βράδυ
οι λέξεις μου Όλγα μάλλον από δω και πέρα θα ακολουθήσουν την ιδιωτική οδό της λύπης μου...
εκεί ανήκουν άλλωστε..
εύχομαι μια όμορφη κυριακή
Μαρία μου σε φαντάζομαι στο καινούριο σου σπίτι...κι αγναντεύοντας τη θάλασσα να σπας το ρόδι των θαυμάτων...
σ΄ευχαριστώ Τόλη...
και φυσικά δεν είμαι ποιήτρια...
οι λέξεις πετάλι παρασέρνουν καμιά φορά και τις ψυχές..
κι αυτές δυστυχώς δεν είναι τόσο ανάλαφρες να στροβιλίζονται μαζί τους...
καλό βράδυ...
Δημοσίευση σχολίου