-->
κάθε πρωί ξυπνώ και κουνάω τα κλαριά μου
τινάζω τα βραδινά τα φύλλα στα σεντόνια
τινάζω τα βραδινά τα φύλλα στα σεντόνια
κάτω απ΄ το ντους
ξεφλουδίζω τα ροζιασμένα αγγίγματα
ντύνομαι τις πρωινές αμφιβολίες
ξεφλουδίζω τα ροζιασμένα αγγίγματα
ντύνομαι τις πρωινές αμφιβολίες
και φεύγω ξυπόλυτη λεύκα για τη δουλειά
ως το μεσημέρι ξεραίνομαι
σαν ένα μπαομπάμπ στη μέση της ερήμου
πώς να χωρέσουν οι γιγάντιες ρίζες μου
στις μικρές γλαστρούλες των ονείρων;
στις μικρές γλαστρούλες των ονείρων;
μα το βράδυ επιστρέφουν τα πουλιά
στις ερημωμένες φωλιές των μαλλιών μου
μια τροπική καταιγίδα θεριεύει και πάλι
τη φυλλοβόλο φύση μου
5 σχόλια:
Υπέροχο...υπέροχη, Τζούλια!
Ένιωσα εκείνο το φτερούγισμα της συγκίνησης που προέρχεται μόνο από την αληθινή ποίηση.
Στους Ποιητές απλά αφήνεις χώρο να κεντούν και να βαδίζουν...
Σας ευχαριστώ πολύ και τους τρεις σας και ζητώ συγνώμη για την αργοπορία της απάντησης...
η λήξη της σχολικής χρονιάς ήταν ιδιαίτερα απαιτητική φέτος και μου στέρησε για λίγο την παρέα σας...
Στα ονειρα της νυκτας, αστερια τα φιλια σου. Κι οπως εκεινα χανονται στο πρωτο της αυγης κελαηδημα,ετσι ψυχη μου εχασα κι εγω την αγκαλια σου
Δημοσίευση σχολίου