κι έτσι έμειναν αναπάντητα
όλα τα ερωτήματα
κυρίως αυτό το παράπονο
που στα χείλη σου
εκκρεμούσε πάντα
‘θα μ’ αγαπήσεις άραγε
κάποτε αληθινά’
μα πώς γίνεται να μην αγαπάς αληθινά
αυτόν για τον οποίο τη ζωή σου θυσιάζεις
και μέρα με τη μέρα χάνεσαι για κείνον
και εν αγνοία του
στήλη άλατος απομένεις
ποια αγάπη, ποια ζεστή πνοή
θα έρθει να σε απελευθερώσει τότε
ποιο αιωρούμενο
ποιο αναπάντητο
ποιο εκκρεμές "γιατί"
θα σε παρηγορήσει τότε
ποιος θα σ΄αγαπήσει άραγε
κάποτε το ίδιο αληθινά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου