κανείς δεν πέθανε

κι ας κλείστηκαν στα σπίτια τους

τα όνειρα απόψε

κι ας σκέπασαν με σεντόνια λευκά

όλους τους καθρέφτες

κανείς δεν πέθανε

στο πιάνο μια μικρή αράχνη

ακόμη πηγαινοέρχεται

κι απέξω στο χαλάκι της εξώπορτας

αυτή η σκύλα η αναμονή

γλείφει το σκουριασμένο ρόπτρο

όταν δεν μπορείς άλλο πια

να περιμένεις

τότε μόνο πενθείς

το χρόνο που χάθηκε

το χρόνο που δεν ήρθε

κανείς δεν πέθανε

κι ας μοιρολογούν οι λέξεις

μικρές και ανεπαίσθητες οι κηδείες

των μεγάλων ελπίδων

σαν βεγγαλικά που αστράφτουν για λίγο

στην απόλυτη κυριαρχία της νύχτας

σαν το πολύ που χάνεται στην

αμετάκλητη επιβολή του ελάχιστου