(Φωτογραφία:
Heidi Lender)
Βαρέθηκα πια να Την περιφέρω δεμένη με αλυσίδα
Με μια συγκατάβαση να Την επιδεικνύω
Ως μια ακίνδυνη και γραφική σκυλίτσα
Ενίοτε να Την κρύβω ή να Της βάζω και φίμωτρο
Να μην γαβγίσει και μας πετάξουν έξω απ ΄ το τρένο
Κι ούτε θα σας κάνω τη χάρη να Την εγκαταλείψω
Αδέσποτη ποτέ δεν θα Την άφηνα
Λοιπόν θα Την εκπαιδεύσω.
Να δαγκώνει αλύπητα
Αυτό που από τη ζωή μου λείπει
4 σχόλια:
Κι όμως αυτή η λύπη είναι η κινητήριος δύναμη στη ζωή. Ό,τι ακριβώς μας λείπει είναι και οι στόχοι μας. Ευχαριστώ για την ευαισθησία σας σε ότι διάβασα εδώ.
γ.ζ.
ξεχωριστό στη σύλληψη του
και στην προοπτική του
πολλά φιλιά
ευχαριστώ ανώνυμε/η φίλε/η! Η λύπη πάντα παρούσα... Ας μην την υποτιμάμαι... Θα δώσει τη σκυτάλη στη χαρά κάποτε...
Ελένη μου ευχαριστώ! Ας είναι η προοπτική μιας χαράς η λύπη...
Δημοσίευση σχολίου