οι φίλοι μου ...

…όλοι έγιναν παγόνια

με πολύχρωμα φτερά

φωνές μεταλλικές

συχνάζουν τώρα σ' ένα τεράστιο σπίτι

δίχως πόρτες και παράθυρα

χαμόγελα ανταλλάσσουν

καλάθια με φρούτα εποχής

παίζουν κρυφτό πίσω από τοίχους

κανείς δεν τα φυλάει

κανείς δεν φαίνεται

κανείς δεν χάνει

κάποια ρωγμή στον τοίχο όμως

τους φανερώνει πού και πού

φανερώνει πούπουλα και φτερά σπασμένα

οι φίλοι μου είναι πουλιά βιαστικά  

όταν αποδημούν

έρημη απομένει  η φωλιά τους

μια αγκαλιά ξερόκλαδα στα χέρια μου

τα αυγά τους και η μνήμη τους