στην Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ
τρίζουν οι
σκάλες συνήθως
στα παλιά
σπίτια
σκουριάζουν τα
λουκέτα
φυτρώνουν συκιές
σαν ερημώνονται
κατοικούν
σκιές και σκοτάδι
κι όλα
έτοιμα να σωριαστούν
μα στο
κόκκινο σπίτι
μπαίνει φως
απ΄τα σπασμένα παράθυρα
σε κάθε
γωνιά παίζει ένα παιδί
- όλοι το
βλέπουν -
κι εκείνο
ντρέπεται
στο κόκκινο
σπίτι
δεν υπάρχει
λουκέτο
σκουριάζει μόνο
η μνήμη
και η ξύλινη
σκάλα
ανεβαίνει ποιος
ξέρει πού
και στον
κήπο στην κούνια
ανάμεσα στις
φιστικιές
λικνίζεται ένας
άγγελος
τις νύχτες
κλέβει το ποδήλατο
-βλέπουμε τις
διαδρομές του στα όνειρά μας-
μα κάθε πρωί
ο χρόνος σκάει τα λάστιχα
τίποτα και
όλα είναι στη θέση τους
στο κόκκινο
σπίτι κατοικούν μόνο ποιήματα
λίγες φωτογραφίες
και μια μουσική πιάνου
οι άλλοι
απλώς πάνε κι έρχονται
στο κόκκινο
σπίτι
δεν σκεπάζουν
τους καθρέφτες με σεντόνια
η φθορά σ’
αγγίζει απαλά στον ώμο
με εκείνη την
ανεπαίσθητη σκόνη των βιβλίων
το πιο
ακατέργαστο υλικό
που θα
κρατάει στέρεο
για πάντα
το κόκκινο
σπίτι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου