~Πρόβα θανάτου~

(πίνακας: "the secret double" by Rene Magritte)

Δεν ξέρω αλήθεια αν περπατώ δίπλα στη θάλασσα

Ή αν βρίσκομαι πάνω σε χειρουργικό κρεβάτι

Αν ο ήχος που ακούω είναι παφλασμός κυμάτων

‘Η νυστέρια και υπόκωφοι βόμβοι ιατρικών μηχανημάτων

Αν το γαλάζιο είναι του πελάγου ή τ΄ ουρανού το πέρας

Αν το κάτασπρο πουλί που φτερουγίζει πάνω μου είναι γλάρος

Ή η ψυχή που από περιέργεια και μόνο απομακρύνθηκε απ ΄το σώμα

Και όλοι αυτοί οι κόκκοι άμμου αν της παραλίας είναι

Ή της ερήμου που περιμένει άνυδρη τα δάκρυα των συγγενών

Είναι ύβρις –το ξέρω- να παρομοιάζω με θάνατο

Μια απλή χειμωνιάτικη βόλτα στη θάλασσα

Όμως ματώνουν τα χείλη μου απ’ τον παγωμένο αέρα

Και δεν υπάρχουν πια ερωτευμένοι στην ακτή

Ούτε τριγύρω καπέλα ψάθινα πετσέτες και ομπρέλες

Κάτι ξερόκλαδα μόνο που ξέβρασε το κύμα

Ανάμεσα σε σκουπίδια και κουφάρια πουλιών

Προσποιούμαι λοιπόν την ωραία κοιμωμένη

Ανάμεσά τους σε μια σαπισμένη ξαπλώστρα

Σαν σε ανάκλιντρο σε μαγεμένο δάσος

Όλα τ΄ άλλα είναι θέμα φαντασίας

Ή απλώς έγκαιρης άφιξης του ασθενοφόρου

Αφού κανείς δεν βρέθηκε

Εκεί κοντά να με φιλήσει

Ας αναλάβουν τα καλώδια της εντατικής