-->
χωρίς επίγνωση πορεύομαι
χωρίς φανό ομίχλης ή πυξίδα
με τη φωνή μου χαράζω δρόμο
σε αραχνοΰφαντο σκοτάδι
σ' αυτό το στοιχειωμένο δάσος
μες στις βαλανιδιές που πέτρωσαν
ψάχνω το χέρι σου
να λάμψω σαν πυγολαμπίδα
στη σάρκινη υγρασία της παλάμης σου
και της ζωής σου τη θολή γραμμή
αντίστροφα ν' ακολουθήσω
χωρίς επίγνωση
πορεύομαι
μοίρα μου
θα σε συναντήσω
25 σχόλια:
«να λάμψω σαν πυγολαμπίδα
στη σάρκινη υγρασία της παλάμης σου ...»
Ωραίο ποίημα, Τζούλια. Και εξίσου εύγλωττη εικόνα. Οι εμπνεύσεις σου βρίσκουν τώρα διέξοδο σε εκφραστική λιτότητα, προσεκτική επιλογή των λέξεων και άψογο ρυθμό. Κι εγώ το χαίρομαι.
Φθινοπωρινή αισιοδοξία...
Καλημερα Τζουλια
Είναι ακριβώς, αυτό που έγραψε ο Τόλης μας.
Με αγακλιάζει το ποίημά σου Τζούλια μου!
δειλοί πειραματισμοί είναι Τόλη μου
κι εσύ ως έμπειρος ποιητής, απομόνωσες την πιο δυνατή από τις εικόνες μου...
σ΄ευχαριστώ για άλλη μια φορά
την έχουμε τόσο ανάγκη αυτή την φθινοπωρινή αισιοδοξία Μαρία μου...
και μακάρι να μεταλλαχθεί σε χειμερινή...εαρινή...θερινή...
σε φιλώ
σ΄ευχαριστώ Όλγα μου
εσείς με αγκαλιάζετε με την αγάπη σας...
Τι κακό είναι αυτό; Εγώ της λέω μονότονα «είσαι ποιήτρια», εκείνη απαντάει μονότονα «δεν είμαι». Πρόκειται για περίπτωση ανίατης ταπεινοφροσύνης; Ή πανικού από τα εγκώμια που επιδαψιλεύονται αφειδώς σε άτεχνα στιχουργήματα ανά το διαδίκτυο;
Λοιπόν, μωβ πυγολαμπίδα, όλοι πειραματιζόμαστε. Υπάρχουν κορυφαίοι που ονομάζουν τα ποιήματα τους «δοκιμές» ή «σχέδια». Αυτή είναι η φύση του φαινομένου. Ένας δρόμος προς μια κορυφή που δεν υπάρχει.
Αρκεί να αστράφτει κατά διαστήματα εκείνη η λάμψη, να απλώνεται εκείνο το άρωμα. Όπως στους στίχους που επισημαίνω. Αρκεί να εργάζεται κανείς σκληρά.
Εμπρός, δουλειά λοιπόν. Και να μην σε ξανακούσω να αρνείσαι την ιδιότητά σου.
Μωβ... Αγαπημενο!
Πολύ μου άρεσε η παρέμβαση του Τόλη!
Τζούλια μου,ξέρεις ότι σου έχω αδυναμία,αλλά η αλήθεια να λέγεται!
Φιλιά και στους δυο.
Δεν θα σταθώ στα όσα σου επισήμαναν οι προλαλήσαντες, αλλά στη λεπτή τρυφερότητα των συναισθημάτων που εκπέμπονται από τον πομπό της ποίησής σου προς ευαίσθητους δέκτες, τόσο λεπτή όσο το υφάδι της αράχνης...
Η μετριοφροσύνη, για μένα, είναι αρετή.
Καλό απόγευμα σε σένα και τους αναγνώστες σου Μωβ
Η απαλή μουσικότητα των στίχων σου
κι αυτή η πάντοτε λαβυρινθώδης ανθρώπινη αναζήτηση του ξέφωτου όπως σκιαγραφείται με μία ερωτική διάθεση που υποφώσκει (ή μήπως δεν υποφώσκει απλώς;)είναι τα δύο συστατικά που αγαπώ σ' αυτό το ποίημα σου.
Υπέροχη κι η εικόνα που το στέφει. Μου άρεσε ιδίως το παιχνίδισμα απ' τα κλαδιά στα χέρια που μου δίνουν την αίσθηση πως σχηματίζουν χιλιάδες μονοπάτια.
Σε φιλώ.
αχ Τόλη μου η ποίηση θέλει αφοσίωση... εσύ το ξέρεις πολύ καλά αυτό...
εγώ υπήρξα άπιστη, αν και πάντα την αγαπούσα και την αγαπώ, αφιερώθηκα όμως σε άλλες αγάπες, κυρίως στη δουλειά μου.
όμως, αυτή ήταν η πρώτη μου αγάπη και μ΄ εκδικήθηκε γιατί "τρύπωνε" και αδιάκριτα ανακατευόταν σε ο,τιδήποτε έκανα...
καλώς μας ήρθες drosostalitsa
φθινοπωρινή,
του δάσους...
ε..τι θα πει τώρα ένα ουράνιο πλάσμα;
συμφωνεί με τους ποιητές...
οκ...δεν μπορώ να τα βάλω με τις υπερφυσικές σας δυνάμεις
τα φιλιά μου
αυτή είναι η ουσία τελικά αυτού του εγχειρήματος Σκορπιέ για μένα: η κάθαρση... το "λιώσιμο" των συναισθημάτων, γι΄αυτό τολμώ να γράφω, παρόλο που δεν είμαι ποιήτρια. και δεν πρόκειται για μετριοφροσύνη, αλλά για αυτογνωσία
και αν αυτό βρίσκει ευαίσθητους αποδέκτες χαίρομαι σαν παιδί...
καλό βράδυ
Χαρά μου μικρή (και μεγάλη ταυτόχρονα...)
το δάσος και το ξέφωτο ήταν η αρχική μου εικόνα, πριν γράψω αυτούς τους στίχους. γεννήθηκε από την τελευταία ταινία του Λαρς Φον Τρίερ που είδα πρόσφατα και φυσικά πέρασε μέσα από τους δικούς μου λαβύρινθους και τα δικά μου μονοπάτια.
Μια μεγάλη σύμπτωση όμως ήταν όταν μου έστειλες το τραγούδι (grow) για την εικονομαγεία! ταίριαζε απόλυτα με το ύφος του ποιήματος και της εικόνας αυτής...
σου εύχομαι ένα όμορφο σαββατόβραδο
"ψάχνω το χέρι σου
να λάμψω σαν πυγολαμπίδα
στη σάρκινη υγρασία της παλάμης σου"
Λεπτή υφή συναισθημάτων και άγγιγμα αισθήσεων, δοσμένα περίτεχνα...σαν το φως που περνά απ΄τη χαραμάδα και ζεσταίνει τη σκιά!
Μύχιο...όμορφη αναζήτηση...
Καλή σου μέρα μωβ...πάντα βυθοσκοπώντας της ψυχής το κέλυφος ...για τη λάμψη των μαργαριταριών!
Όλοι μας ψάχνουμε ένα χέρι να μας αγγίξει και να μας κάνει να λάμψουμε σαν πυγολαμπίδες.
Κι εμείς με η σειρά μας να του φωτίσουμε το δρόμο στο μονοπάτι προς το ξέφωτο.
Εκεί που μαζί,ενωμένοι,θα ζήσουμε την ανατολή και τη δύση.
Φιλιά πολλά καλή μου...
Νατάσα οι αισθήσεις είναι πάντα αξιόπιστες... αρκεί να τις αφουγκραζόμαστε και να τις εμπιστευόμαστε...
αχτίδες από το φως της ψυχής, στιγμιαίες λάμψεις του μαργαριταριού...
σ΄ευχαριστώ πολύ για τα όμορφα λόγια σου
ναι Selena, στην ένωση βρίσκεται η δύναμη, γι΄αυτήν η κάθε μας αναζήτηση...
καλώς ήρθες στις μωβ στιγμές
Μπαίνοντας στην ιστοσελίδα σου ειλικρινά ξαφνιάστηκα με αυτό το ωραίο (το εννοώ) ποίημα.
Συμφωνώ απόλυτα με τον Τόλη. Προχώρα ακάθεκτη όσο μπορείς και σου επιτρέπει η δουλειά σου. Η ποίηση, η τέχνη γενικά, είναι αυτό που δίνει ισορροπία στο είναι μας.
Σου μιλώ από πείρα.
Καλό βράδυ.
Πες τα, χρυσόστομε! Ας ελπίσουμε να πιστέψει εσένα.
καλώς ήρθες Ντίνο στις μωβ στιγμές μου...
δεν ξέρω πραγματικά αν είναι τέχνη κι αν βοηθάει στην ισορροπία...(εχω γνωρίσει πολλούς ανισόρροπους κυριολεκτικά καλλιτέχνες), αυτό που ξέρω είναι ότι η βαθύτερη ανάγκη μας για έκφραση, αυτή που χρόνια καταπιέζεται από το εκπαιδευτικό (και όχι μόνο) σύστημα, η δημιουργικότητα ακολουθεί τα μονοπάτια μέσα μας και άλλοτε χάνεται σαν δέλτα στις ξέρες εντός μας και άλλοτε ρέει χείμαρος με λέξεις ή εικόνες, ή νότες κλπ...
σέβομαι αυτή τη βαθύτατη ανάγκη για έκφραση, ανεξάρτητα αν δεν είναι ποίηση, ζωγραφική ή μουσική αντίστοιχα...
την καλησπέρα μου
τώρα μιλούν οι ποιητέ...
τι να πω εγώ;;;
Τόλη μου θα ήταν ασέβεια να πω ότι γράφω ποίηση...έτσι το νιώθω...
κι ας μην μπορώ να ονομάσω αλλιώς
τα κακότεχνα στιχάκια μου
μόνο...ψυχή τα ονομάζω...
Τζούλια,
Σχόλια τρία στο πιο πάνω δικό σου.
Πρώτο:
Πριν χρόνια ένας μη λεφτάς (μεροκαματιάρης) αξιόλογος συλλέκτης αλλά και άνθρωπος, που με τίμησε πολλές φορές αποκτώντας έργα μου, όταν τα βλέπαμε καιτα σχολιάζαμε, έλεγα "άφησέτο αυτό δεν μ'αρέσει, άφησέτο εκείνο γιατί έχει ψεγάδι" και άλλα τέτοια.
Γυρνά λοιπόν μια φορά και μου λέει "άκου καλά αυτό που θα σου πω, τίποτα δεν πάει χαμένο, συνέχισε να δουλεύεις, αυτό είναι το σημαντικό. Κάποια στιγμή θα βγούν στην επιφάνεια και άφησε τους άλλους να κρίνουν". Δικαιώθηκε απόλυτα. Έργα φτιαγμένα πριν χρόνια, που τα θεωρούσα πρωτόλεια, όταν τα έβγαλα στην επιφάνεια έγιναν ανάρπαστα. Ένα από αυτά είναι κι εκείνο που στόλιζε το καλοκαιρινό Λιβάδι.
Δεύτερο:
Τέλος δεκαετίας του '70 και αρχές του '80, από μεγάλη πίεση δουλειάς στην Τράπεζα είχα χρόνια να πιάσω πινέλο. Κάθε φορά που ερχόταν για συναλλαγή στο γραφείο ρωτούσε "πώς πάει ζωγραφίζεις;" "Τέρμα η ζωγραφική, την ξέχασα, ας όψεται αυτός ο χαμός εδώ", του απαντούσα. "Δεν ξεχνιούνται αυτά τα πράγματα, θα επανέλθεις δριμύτερος". Δικαιώθηκε πάλι.
Τρίτο:
Γενικά, Τζούλια, οι καλλιτέχνες (και τους βάζω όλους μέσα, ζωγράφους, λογοτέχνες, ποιητές, μουσικούς)έχουν μια τρέλα από μόνοι τους. Αξιοποιώντας την, δημιουργούν και αυτό γίνεται ασπίδα στην καταπίεση που δέχονται από την βιοποριστική σκληρή πραγματικότητα και γενικά το σύστημα. Είναι όμως ωραία τρέλα!!! ("Ασ'τον τρελό στην τρέλα του...", κατά το γνωστό λαϊκό άσμα).
Καλό ξημέρωμα.
Δημοσίευση σχολίου