φόρεσα βιαστικά το παλτό
πάνω από τη νυχτικιά
και κατέβηκα από τις σκάλες
στην είσοδο της πολυκατοικίας
με περίμενε ο ταχυδρόμος
έλα μαζί μου είπε
συστημένο από το χτες
ο φάκελος είχε πάνω έναν μικρό σκιέρ
τον ακολούθησα και γλίστρησα στο μέλλον
σε είδα να κάθεσαι στον παγωμένο θρόνο σου
να με καλείς για απολογία
μα ήμουν δακρυσμένη κι αχτένιστη
και επιπλέον το κόκκινο παλτό μου
ήταν ήδη εκτός εποχής
4 σχόλια:
Θαυμάσιο ποίημα...
Πήρα το θάρρος να το αναρτήσω στον ωκεανό.
Με συγκίνησε τόσο
γιατί
έχω κι εγώ ένα ..."κόκκινο παλτό", "συστημένα από το χτες" και πού και πού ξεχνώ και τριγυρνώ "αχτένιστη" στη νοσταλγία του άλλοτε, δηλαδή "εκτός εποχής".
Σου στέλνω την αγάπη μου.
Χαρά μου, σ΄ευχαριστώ πολύ!
Πάντα να μένεις "εκτός εποχής" ...
Την αγάπη μου και τα φιλιά μου!
Τζούλια μου, παρ' ότι αχτένιστη και εκτός εποχής, δίνεις την αίσθηση μιας ποιητικής "κοκκεταρίας" που μου αρέσει.
πολύ καλό ποίημα.
Λίλιαν είναι ωραίο να απολαμβάνεις την ελευθερία αυτή... την εκτός εποχής... Και το ξέρεις καλά κι εσύ! Ευχαριστώ!!!!
Δημοσίευση σχολίου