~Πρωινό του Αυγούστου~

(artwork by Michiko Kon)

Πήγα και τον βρήκα στο καφενείο

Περπατήσαμε λίγα μέτρα μαζί

Ύστερα ένα σύννεφο τον τύλιξε

Κι εγώ σαν πορσελάνη έσπασα

Και σκόρπισαν στο δρόμο

Όλα τα τιμαλφή

Γιατί τίποτα τελικά

Δεν διασφαλίζει την ακεραιότητα των στιγμών

Γιατί ανάμεσα στο συμπαγές και το ρευστό

Ακραιφνές ορίζεται  το αέριο

Αυτό που συνήθως διαφεύγει

Ως αυταπάτη

Το τίποτε

Το ποτέ

Το πάντα

Καταλαμβάνουν το χώρο που αφήνουν τα όνειρα

Αφήνουν αίματα στο μαξιλάρι και δραπετεύουν

Όλα εξανεμίζονται στο φως

Κι εσύ με μ΄ ένα  δίχτυ τρύπιο

Κυνηγάς κάθε πρωί τ’  ανέφικτα

(Κυριακή 18 Αυγούστου 2013)