Κυριακή 13 Οκτωβρίου 2013

τροπική βλάστηση

(artwork by Tatiana Shvetsova-Yaperova)

(στη Ρωξάνη, στους κήπους της)

Στεκόταν  μια γυναίκα στη μέση του δρόμου
Παραμιλούσε μόνο –δεν ζητιάνευε

Κάθε λέξη που έβγαινε από τα χείλη της
Αποκτούσε αμέσως ξυλώδη βλαστό
Με μια ανεπαίσθητη σύσπαση στις παρειές
Μικρά μπονσάι φύτρωναν ολόγυρα
Κρέμονταν από τ΄ αχτένιστα μαλλιά της
Κάκτοι παράξενοι κι εντυπωσιακές  στερλίτσιες  

Στο τέλος με  τα κέρματα που της έδιναν
Βιαστικοί απρόσεκτοι περαστικοί
άνοιξε εκεί επί τόπου ένα ανθοπωλείο
Και με τα χρόνια ο δρόμος έγινε ζούγκλα
Κι όλοι πια στέκονταν με περίσσεια προσοχή
να θαυμάσουν την τρελή γυναίκα
 και την τροπική βλάστηση ολόγυρα

Στεκόταν πάντα εκεί στη μέση
Παραμιλούσε ακόμη – δεν ζητιάνευε

«Οι πόλεις οι δρόμοι οι άνθρωποι
Σε προδίδουν. Σε εξαπατούν
Σου δίνουν ό,τι δεν χρειάζονται
Σου παίρνουν ό,τι χρειάζονται
Βρέχει
Και η βροχή είναι που θεριεύει τα λόγια μου
Στην υγρασία της –και μόνο
Οφείλονται τα τροπικά μου άνθη»

6 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

...σου δίνουν ότι δεν χρειάζονται
σου παίρνουν ότι χρειάζονται.....

πικρή, πολύ πικρή αλήθεια τούτη!

Ρωξάνη είπε...

Ξεκίνησα να διαβάζω το ποίημα χωρίς να προσέξω την αφιέρωση Τζούλια. Σε κάποια στιγμή ένιωσα ότι με αφορούσε μ' έναν περίεργο τρόπο... -κι ας είναι μεσογειακή η βλάστηση των δικών μου κήπων, δεν έχουν στερλίτσιες και μπονσάι-, έστρεψα υποψιασμένα το βλέμμα κι είδα τότε την αφιέρωση... Είναι αλλόκοτο, απόκοσμο και θλιμμένο το ποίημά σου...Ονειροεφιαλτικό. Είναι αφιερωμένο σε κάποια Ρωξάνη... αλλά πέρα από τη δική της όψη όπως την έπλασες στο ποίημα, βλέπω εσένα... Μέσα από τον τρόπο που μας κοιτούν οι φίλοι, μας παραδίδουν κι ένα κλειδί για 'κείνους.

Τζούλια Φορτούνη είπε...

έτσι πικρές είναι οι αλήθειες... κι ας είναι αυτό που λέω μια κοινοτοπία, ανώνυμε/η φίλε/η... Σ΄ευχαριστώ!

Τζούλια Φορτούνη είπε...

Ρωξάνη μου έχεις δίκιο... κι εγώ όταν ξεκίνησα το γράφω δεν είχα στο μυαλό του την κουβέντα μας. ούτε καν τους κήπους σου... Μια γυναίκα αλλόκοτη -χωρίς ταυτότητα- στη μέση του πουθενά ήταν η αρχική εικόνα. Όμως το ποίημα "με πέταξε" όπως συνήθως σε μονοπάτια δήθεν γνώριμα, που έπρεπε να τα περπατήσω αλλιώς. Γι΄αυτό "ονειροεφιαλτικό". Όσο για τα κλειδιά του ποιήματος ανήκουν πια στους αναγνώστες. Οι φίλοι μας μπαίνουν από... φεγγίτες.

ΚΥΡΙΑΚΙΔΗΣ ΝΙΚΟΣ είπε...

Δεν το βλέπω, παρά τώρα. Αυτές οι μέρες έχουν/έχω υστέρηση γενικά. Και μιλούν δυο ''γνωστές μου'', δήθεν για ποίηση. Η αλήθεια είναι πως μιλούν για εφιάλτες, λέει και με ονοματεπώνυμα. Η μια είναι μια γλυκιά σκληρότητα που τελικά χάνεις το όνομα της γεύσης, η άλλη είναι να σε ''μπερδεύει'' σε κάθε στιγμή να χάνεις το όνομα της αίσθησης.
Δεν θα πω πως το ποίημα είναι καρδιάς, δεν θα πω πόσο ''αγαπημένες'', μου είστε.Θα πω-έτσι μούρθε-πως :
.σαν ξημερώνει χαίρεται κυρίως, ο άυπνος άνθρωπος. Είναι το τέλος της αγρύπνιας του

Τζούλια Φορτούνη είπε...

...το είχα πει πριν άλλωστε και στη Ρωξάνη... "οι φίλοι δεν χρειάζονται αντικλείδια, μπαίνουν από το φεγγίτη"
Νίκο, δεν ξέρω αλήθεια ποια είμαι από τις δυο που περιγράφεις, αλλά χαίρομαι που είμαι "γνωστή" και αγαπημένη σου! Και περισσότερο χαίρομαι για το τέλος της αγρύπνιας. Το ξημέρωμα!