Τρίτη 1 Οκτωβρίου 2013

λάμπα φθορίου

 (artwork by by Adrian Limani)


Δεν ξέρω πώς κανείς πλοηγείται στο κενό
Κατακαλόκαιρο ιδρωμένος και μπαϊλντισμένος
Από την παράταιρη υγρασία της εποχής
Με μάτια κλειστά ή με ορθάνοιχτες κεραίες
Νυχτερίδας φτερούγες  ή φλας πυγολαμπίδας
Ξέρω μόνο πως θα έρχεται κάθε βράδυ
Ένα κύμα σαρωτικό στον ύπνο  μου
Θα πνίγομαι σε σκοτάδια κι αναφιλητά
Βραχώδεις πάντα οι αιχμές των δακρύων
Ματώνουν γόνατα αγκώνες και συνήθειες
Θα κρώζουν  πάνω μου αρπακτικά
-δεν θάναι γλάροι ή αλκυόνες -\
Κάτι αλλόκοτα θαλασσοπούλια
-όνειρα  που μεγάλωσαν και γίναν εφιάλτες -


Δεν ξέρω πόσο απέχει η απέναντι στεριά
Ξέρω μόνο πως θα ναυαγώ κάθε πρωί
Στη νεκρική σιγή της ακτής σου
Ανάμεσα στα κουφάρια των άλλων ναυαγών
Κι όταν ανοίγω τα μάτια ανυπεράσπιστη
Θα χάνομαι στη ματαιότητα μιας ακόμη
Αναπόφευκτης νυχτερινής πλεύσης
Κι ο φάρος όλο και πιο μακρινός στο βάθος

Κι όλες οι φτερωτές μου εμμονές
χαλκομανίες  στην αυτοκόλλητη ταινία
 που κρέμεται από τη λάμπα φθορίου στο ταβάνι

Χωρίς ενδύματα και άλλα περιττά 
Όπως απόλυτα ταιριάζει στις γυμνές αλήθειες


Δεν υπάρχουν σχόλια: