κατεβαίνω με στίξη υπεροψία
τα κόκκινα ερωτηματικά σκαλιά σας
μπήγοντας το πιο θαυμαστικό αγκάθι μου
συντομογραφία πόνου στην καρδιά σας
στη θάλασσα να πνίξω τις πληγές μου
μες στους αφρούς να σπείρω απογόνους στίχους
τα βήματά μου απόστροφοι
τελείες οι στιγμές μου
πετριές στους αποσιωπητικούς σας τοίχους
Α! βάλτε τώρα τα μισόλογα γυαλιά σας
τις παρενθέσεις των δακτύλων μου να δείτε
να ψηλαφίσετε με αδηφάγο ψέμα
της ψυχής μου,
ο λ ά κ ε ρ ο,
το άπληστο το αίμα
που τις παύλες αυλακιές στην κόλαση
τις νόμισε για ενωτικό...
για βλέμμα...
και κλείστε πια αυτά τα εισαγωγικά σας μάτια
που χάσκουν και χωνεύουν τα φωνήεντα
αγκύλες φάλαινες τα σχίζουνε κομμάτια
και σύμφωνα ασυνάρτητα βρυχώνται
απ΄τα σκοτεινά θαλάμια της αβύσσου
με βλέφαρα κόμματα χωρίστε μου τα όνειρα
κυματοθραύστες λίγου παραδείσου
λευκότερη των Αγγέλων
απόλυτο αριθμητικό
μία η Απουσία
ομοιωματικά...
άνω τελεία...
6 σχόλια:
ΤΟ ΘΕΜΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΔΗΜΟΝΙΑ ΤΩΝ ΧΡΩΜΑΤΩΝ
εφησυχασμένο ασπρόμαυρο γυμνών κορμιών
οριζοντίως και καθέτως υποψίες μοβ
στιχομυθίες χειλικές μπορντό
με υπαινιγμούς της "Αλεξάνδρειας που χάνεται"
Καλός αγωγός γυμνού διλήμματος:
δίχα στεναγμών
περί κάλλους
περίακτοι συμβολισμοί με νήπιους πυρετούς
κύκνειοι κάλυκες αείφυλλων γυναικών
μέσα συθέμελη ζωή
μετείκασμα θνητό
μικρό πράσινο επίνειο επιούσιας ομοιοκαταληξίας...
ΟΥΡΛΙΑΞΕ ΣΑΝ ΕΤΟΙΜΟΣ ΑΠΟ ΚΑΙΡΟ ΤΗΣ ΛΑΓΝΕΙΑΣ ΣΟΥ ΤΟΝ ΤΕΛΕΥΤΩΝΤΑ ΡΕΜΒΑΣΜΟ
Mακάρι ο Παραδεισος να χε κυματοθράυστες..
Καλημερα καλη μου
χαιρομαι που σε ειδα εδω μετα τοσο καιρο..
Στη θάλασσα πνίγω τις πληγές μου
Στη βροχή ξεπλένω τις επιθυμίες μου
Στον αέρα απαλύνω τον πόνο μου…
Καλώς ήρθες και πάλι:)
το δίλημμα ηλεκτροφόρο καλώδιο
αλλά σε ανοιχτό κύκλωμα
ροή ηλεκτρονίων στο κενό
με μια παρένθεση αστραπή
που ταξιδεύει το κενόχρονο
των στιγμών
φευγαλέα αίσθηση ηλεκτροπληξίας
άγγιγμα του "εδώ"
και μετά πάλι η γνώριμη ψύχρα
του "εκεί"
την αγωγιμότητα πάντα επιζητούσα
μα τα όνειρά μου μονωτές υπήρξαν
ονειροθραύστες θέλουν οι παράδεισοι
Μαρία
και μια πινακίδα στην είσοδο: "ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Η ΘΗΡΑ ΟΝΕΙΡΩΝ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΤΗΣ ΕΠΩΑΣΗΣ"
...κι εγώ χαίρομαι που σας ξαναβρίσκω...
κι επειδή το μωβ είναι επιρρεπές στη θλίψη...
χρειάζεται πολύ από τη θάλασσα, πολύ από τη βροχή, πολύ από τον αέρα
ευχαριστώ μωβ αέρα...
Δημοσίευση σχολίου