...μα στη σιωπή σου έμαθα να ντύνομαι αστραπή και τους φλεγόμενους ορίζοντες των δύσεων εντός σου να διασχίζωπιο σιωπή κι απ’ τη σιωπή σου το μέσα των ονείρων σου ν΄ αγγίζω
μια φορά κι έναν καιρό, στα βάθη της ανατολής ζούσε ένας ήλιος μόνος. σχεδόν παράνομος με την πυρακτωμένη του καρδιά, προορισμένος ν' ανατέλλει, να φωτίζει, πάντα να βρίσκεται στον ουρανό και να τα βλέπει όλα. είπε η γιαγιά του κόσμου γι' ακόμα μια φορά θλιμμένη. εδώ τελειώνει κάπως πρόωρα αυτό το παραμύθι, ώρα να πάτε για ύπνο. ε, όπως πάντα, ο ήλιος έζησε καλά κι εμείς βεβαίως καλύτερα (με το συμβολικό αυτό παραμύθι του Τόλη Νικηφόρου λέω την Κυριακάτικη ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΜΟΥ στις αστραπές σου το μέσα των ονείρων σου ν' αγγίξω με ξένα λόγια - αφού στέγνωσαν όλα τα δικά μου ασπρόμαυαρα αρνητικά...)
και ντυθηκα αστραπες για να φωναξω στις δικες σου τις σιωπες... και τρομαξες τοσο απο τος φως μου... που πηγες και κρυφτηκες εντος μου... και τωρα ειμαστε δυο μαζι και χωρια... εσυ σιωπη κι εγω αστραπη... που δεν συναντουνται πουθενα μα ζει ο ενας μεσα στον αλλο...
Μου τύφλωσαν τα μάτια οι αστραπές σου κι έτσι δεν βρίσκω δρόμο να σ αγγίξω το καράβι μου σ αγγρίφια έριξα ηθελημένα ή άθελα δε ξέρω μόνο που έρμαιο πλέω πια στη θάλασσά σου
"Αχνό το φως που φέγγει ακόμα στον ορίζοντα ότι απέμεινε από τις πυρκαγιές που βάζαμε τις νύχτες στις αισθήσεις μας κι αφουγκραζόμαστε τ' απόκρυφα σκιρτήματα της θύελλας καθώς αναδιφούσε το φεγγάρι.."
στο τέλος του παραμυθιού είναι τα όνειρά μου δεμένα με τις ασημοκλωστές του φεγγαριού που περιμένει χρόνια για να ξεμυτίσει... κι αν με "ξένες λέξεις" στην καρδιά μου έτσι ομιλείς... με τις δικές σου κάνε τον ήλιο πια να δύσει...
22 σχόλια:
μια φορά κι έναν καιρό, στα βάθη της ανατολής ζούσε ένας ήλιος μόνος. σχεδόν παράνομος με την πυρακτωμένη του καρδιά, προορισμένος ν' ανατέλλει, να φωτίζει, πάντα να βρίσκεται στον ουρανό και να τα βλέπει όλα. είπε η γιαγιά του κόσμου γι' ακόμα μια φορά θλιμμένη. εδώ τελειώνει κάπως πρόωρα αυτό το παραμύθι, ώρα να πάτε για ύπνο. ε, όπως πάντα, ο ήλιος έζησε καλά κι εμείς βεβαίως καλύτερα
(με το συμβολικό αυτό παραμύθι του Τόλη Νικηφόρου
λέω την Κυριακάτικη ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΜΟΥ
στις αστραπές σου
το μέσα των ονείρων σου ν' αγγίξω
με ξένα λόγια
- αφού στέγνωσαν όλα τα δικά μου ασπρόμαυαρα αρνητικά...)
Γέμισα αστραπές..
Χρόνια τώρα..
Και τελικά τις έριξα όλες μαζί
πάνω στο σώμα μου..
Καμμένο χώμα έμεινα..
και ντυθηκα αστραπες για να φωναξω στις δικες σου τις σιωπες...
και τρομαξες τοσο απο τος φως μου...
που πηγες και κρυφτηκες εντος μου...
και τωρα ειμαστε δυο μαζι και χωρια...
εσυ σιωπη κι εγω αστραπη...
που δεν συναντουνται πουθενα μα ζει ο ενας μεσα στον αλλο...
Τη σιωπή την έμαθα μαζί σου
κι είναι πολλά τα "απόψε"
είναι πολυήμερη η σιωπή μου.
Κι αν δε μιλώ με λόγια
με όνειρα και χρώματα
τη σιωπή μου σπάζω...
ακου τον ηχο των ονειρων
καθως ξεχυνονται ορμητικα
απο της σιωπης τα φραγματα
ακου...
Γ.Β
Λατρεύω τις σιωπές. Και απόψε ντύθηκα μωβ.
:) Καληνύχτα.
΄Εμαθα να μιλώ με σιωπή...
όσο εγώ την αγάπησα
τόσο εκείνη με πρόδωσε
σε καιρό ηχηρών ονείρων.
Μου τύφλωσαν τα μάτια οι αστραπές σου κι έτσι δεν βρίσκω δρόμο να σ αγγίξω
το καράβι μου σ αγγρίφια έριξα ηθελημένα ή άθελα δε ξέρω
μόνο που έρμαιο πλέω πια στη θάλασσά σου
Φιλιά μικρή μου μωβ
Γι αυτό είναι φλεγόμενη η αίσθησις της σιωπής; Σα κοφτερό πυρωμένο μαχαίρι, που αγγίζει την καρδιά, από τα μέσα, ζητώντας δραπέτευση..
"Αχνό το φως
που φέγγει ακόμα στον ορίζοντα
ότι απέμεινε από τις πυρκαγιές
που βάζαμε τις νύχτες στις αισθήσεις μας
κι αφουγκραζόμαστε
τ' απόκρυφα σκιρτήματα της θύελλας
καθώς αναδιφούσε το φεγγάρι.."
Γράφεις θαυμάσια..
Καλημέρα Μωβ..
στο τέλος του παραμυθιού είναι τα όνειρά μου δεμένα με τις ασημοκλωστές
του φεγγαριού που περιμένει χρόνια για να ξεμυτίσει...
κι αν με "ξένες λέξεις" στην καρδιά μου έτσι ομιλείς...
με τις δικές σου κάνε τον ήλιο πια να δύσει...
...και σαν αστράφτει η σιωπή
είναι γιατί την κατοικείς εσύ...
ναϊάδα μου...υπέροχοι στίχοι...
μωβ αέρα...
τα θραύσματα της σιωπής σου
τα αέρινα και πολύχρωμα
σκόρπισέ τα
και φύσα δυνατά να φύγει το "ρ"
και το "σ"...
μωβ θαύματα να γίνουν
άκου τον ήχο της σιωπής
καθώς ξεχύνεται ορμητικά
από της ψυχής τα θαύματα...
καλησπέρα κορίτσι της σιωπής...
σου πάει το μωβ
τονίζει το απρόβλεπτο...
τον ήχο αυτής της προδοσίας
θέλω να τον ακούσω
τόσα μαθήματα σιωπής
κι ακόμα να συλλαβίσεις όνειρα;
όμορφοι στίχοι...
καλώς ήρθες Σοφία!
'ηθελημένα ή άθελα...'
στα ύφαλα της ψυχής μου μόνο φοβήθηκα
σκαρί που ξέρει το ανεκπλήρωτο
απ' τις αστραπές σου δεν πτοήθηκα...
την καλησπέρα μου Λία
έτσι είναι Νίκο μου η σιωπή-κάθαρση
έτοιμη να δραπετεύσει φλεγόμενη
καμικάζι του ονείρου...
ενώ η άλλη η σιωπή-ερήμωση
μηρυκάζει τα καμένα της
και με αντιπυρικές ζώνες
ασφαλίζει την επικράτεια
της θλιβερής της λογικής...
καλώς όρισες!
μα αυτή η δύση δε λέει να σβήσει
και στον ορίζοντα είναι ακόμα η πυρκαγιά...
και η θύελλα που τα ίχνη της αφήνει
απειλεί με ανατολή τη νέα σελήνη...
ευχαριστώ Τάκη για τα καλά σου λόγια μα πιο πολύ για τους υπέροχους στίχους σου...καλώς ήρθες...
καθώς τα σωθικά μου
σχίζει αυτή η διάφανη γραμμή
ονειροδείχτες αλαλιάς
χαράζω στην αφή
καλημέρα...:)
μα ακροδάχτυλά όνειρα σιωπής
σε αλεξικέραυνους καιρούς
η αστραπή σου χάρισε...
καλώς ήρθες Γωγώ!
Δημοσίευση σχολίου