πολύχρωμο αερόστατο
το "πάντα"
σε κενό χρόνου αιωρείται
φιλοπαίγμον και ανάλαφρο
ως να βρεθεί καρφωμένο
από έπαρση ή άγνοια κινδύνου
σε μια τρίαινα αμφιβολία
και τότε απύθμενο
αόρατο σαν «ποτέ»
άδειο από όλα του τα πάθη
σε αλισβερίσια ενδίδει
παράνομα με τις στιγμές
ξεπουλάει τα λαμπερά του χρώματα
και βάφει τους ορίζοντες
με σπρέι γκρι της αυταπάτης
σαν πάντα να ήτανε "ποτέ"
όμως...χτες το είδα πάλι ν’ ανατέλλει
ψηλό κι αλαφροΐσκιωτο
διάφανο και πανσέληνο
ολοστρόγγυλο αερόστατο
φεγγάρι το «πάντα»
περνούσε από το παράθυρό μου
με όλα τα αποικιακά του άστρα
με όλα τα αποικιακά του άστρα
να κρέμονται από τα κλαδιά
κι απέμεινα όλη νύχτα
στην κουνιστή της μνήμης πολυθρόνα
έκθαμβη να το ρεμβάζω
σα πάντα να ήταν εκεί
ένα φτερωτό
διάφανο
ποίημα
ένα καράβι
μ΄ όλα του τα φώτα αναμμένα
13 σχόλια:
... "σαν πάντα να ήταν εκεί"...
Πολύ όμορφη, κι αισιόδοξη γραφή...
Καλησπέρα!
Yπογραμμίζω κάθε σου λέξη και τονίζω ότι κάθε φορά, με αφήνεις άφωνη!
Καλωσήρθες!
Πολύ ωραίο ποίημα. Και εξίσου ωραία εικόνα. Όλα ονειρικά, όλα φωτεινά και αισιόδοξα. Μπράβο, Τζούλια.
Το γκρι της αυταπάτης...;
Μα γιατί...
Κι ομως, είναι τόσο όμορφο χρώμα.
Πάντως για μενα αν η μοναξιά ειχε χρώμα θα ταν γκρι με μικρες ροζ πινελιές. :)
Οι λέξεις σου... Ποίημα!
Καλημερα και καλη βδομαδα
σαν "πάντα" να ήταν εκεί..
και σαν πάντα να ήταν "ποτέ"...
οι δυο λέξεις στην κόψη του ξυραφιού
το αισιόδοξο που αποκτά ξαφνικά μια πρόθεση..
την καλησπέρα μου Νίκο
Όλγα μου σ΄ευχαριστώ...
πάντα με τον καλό σου λόγο
αφήνεις στο μωβ λίγο φως...
καλό βράδυ
ευχαριστώ Τόλη...
δεν είναι "ποίημα" όπως σου έχω ήδη πει..
όσο για το αισιόδοξο και φωτεινό. το έχω ανάγκη κάποιες φορές φαίνεται για να αντέχεται the dark side of the moon...
εύχομαι ένα όμορφο βράδυ
"να'χε χρώμα η μοναξιά.."
δεν είναι τυχαίο Μαρία μου που μου θυμίζεις όλο τραγούδια..αφού κι εσύ τα λατρεύεις...
το ροζ της μοναξιάς λοιπόν ας είναι περισσότερο από το γκρι...
καλό βράδυ με άλλα χρώματα...απόψε...
"στην κουνιστή της μνήμης πολυθρόνα
έκθαμβη να το ρεμβάζω
σα πάντα να ήταν εκεί
ένα φτερωτό
διάφανο
ποίημα
ένα καράβι
μ΄ όλα του τα φώτα αναμμένα"
καταπληκτικοί στίχοι!
Kαλή μου Τζούλια, δέξου απλά ότι οι μωβ στιγμές σου, δεν αγγίζουν μόνο εσένα....
κι απέμεινα όλη νύχτα
στην κουνιστή της μνήμης πολυθρόνα
έκθαμβη να το ρεμβάζω
σα πάντα να ήταν εκεί
ένα φτερωτό
διάφανο
ποίημα
ένα καράβι
μ΄ όλα του τα φώτα αναμμένα .
Ωραία λόγια ..
Την καλησπέρα μου Τζούλια !
Όλγα μου ξέρω πως το μωβ αφορά πολλούς ανθρώπους και διάβασα το εξαιρετικό αφιέρωμά σου στα χρώματα (πρώτο είχες το μωβ)...
σ΄ ευχαριστώ..πολύ..
Νίκο και Τάσο... ευχαριστώ για την... ταυτόχρονη επιλογή των στίχων...
εύχομαι μια όμορφη Κυριακή
Δημοσίευση σχολίου