το πορτραίτο του Φρόιντ βλοσυρό
όπως ταιριάζει στο χώρο
ένας πίνακας του Μοντιλιάνι
πάνω από τη γυάλα με τα χρυσόψαρα
λες και η εκστασιασμένη γυναίκα
ανασαίνει φυσαλίδες υδρογόνου
και τα ανύποπτα ψάρια δανείζονται
την αίγλη του χρυσού της φουστανιού
κι ύστερα πώς να με πείσεις
πως δεν έσπασα σε χιλιάδες κομμάτια
πως δεν σκόρπισα όλο το χρυσό μου ύδωρ
σε τούτη την αίθουσα αναμονής
1 σχόλιο:
Ωραία η σύλληψη του ποιήματος αλλά η ίδια η παρουσία σου αποδεικνύει την ακεραιότητά σου. Σωματική και ψυχική.
Το ξέρεις ότι έχω γράψει ένα διήγημα με τίτλο «αίθουσα αναμονής» που περιλαμβάνεται στη συλλογή Ονειροπολών εγκλήματα,1976.
Είχα μάλιστα δημοσιευτεί στο Βήμα της Κυριακής πριν φυσικά την έκδοση του βιβλίου.
Δημοσίευση σχολίου