το πέρα δωμάτιο

εκείνο το δωμάτιο δεν είχε τοίχους

μόνο ένα τυφλό παράθυρο

μια μυστική καταπακτή που άνοιγε

τις νύχτες για να τρυπώνουν τα όνειρα

εκείνο το δωμάτιο δεν είχε πάτωμα

το μωσαϊκό του γινόταν θάλασσα

και κολυμπούσαν τα δελφίνια μου

κι όταν από το διπλανό οικόπεδο

με την οργιώδη βλάστηση

ακουγόταν η κουκουβάγια

άνοιγε το ταβάνι στα δυο

έμπαινε μέσα η άρκτος

η μοναδική μου φιλενάδα

και το φεγγάρι πίσω από το κυπαρίσσι

ξεχνούσε για λίγο την υπεροψία του

αποκτούσε μάτια και χείλη

και ξάπλωνε δίπλα μου

ένα σιδερένιο ψηλό κρεβάτι

και μια τεράστια ντουλάπα

εντοιχισμένη στο πουθενά

στα συρτάρια της κοιμόταν

οι σαύρες του δάσους

τα φίδια που έδιωχναν

οι γειτόνισσες με τη σκούπα

και όλα τα παιδικά μου δάκρυα

κάθε πρωί με ξυπνούσε

ένας κόκορας από το βραδινό μου παραμύθι

αλλά τον έσφαζε η γιαγιά μου

τον έκανε σούπα

κι έτσι ποτέ δεν έμαθα το τέλος

το πέρα δωμάτιο

ανήκε στο μικρό μου θείο

το σιδηροδρομικό

που ερχόταν μόνο τα Χριστούγεννα

τις άλλες μέρες

εκεί κατοικούσα εγώ

και οι φίλοι μου