(artwork: “my
Little Echinacea” by Heather Murray)
Οι μέρες έχουν συνήθως τη δική τους διαύγεια
Μα ένας θολός φακός
τις περιγράφει πάντα
Αφημένος σ΄ ένα πεζούλι ή σε μια γωνιά
Πού και πού ένα παιδί τον περιεργάζεται
Τον καθαρίζει με τον αγκώνα του
Και φωτογραφίζει τις καμπυλότητες
Ό,τι γυαλίζει και ό,τι ανακλά το φως
Ξεχνιέται ύστερα και πάει πάλι να παίξει
Οι σκηνές εκτυλίσσονται ξανά στην τυχαιότητα
Το βράδυ όλες οι θαμπές φωτογραφίες
Εκτίθενται στην αχλύ του ονείρου
Μια μέρα –βελόνα- που πέρασε από μέσα μας
Μια μέρα που περάσαμε –βελόνες εμείς- από μέσα της
Και δεν αγγίχτηκαν ούτε τ΄ ακροδάχτυλά μας
Και δεν μάτωσε ούτε η δαχτυλήθρα της αυταπάτης
Μόνο κάτι σκιές ζωντανεύουν ξαφνικά
Κρύβουν τα ανοιχτά τους τραύματα
Τρυφερά κάτω από το μαξιλάρι μας
Τυχαία πλάνα μιας παιδικής ματιάς
2 σχόλια:
Πολύ όμορφο Τζούλια...σαν βελόνα που κεντά τα ευαίσθητα σημεία.
απαραίτητη προϋπόθεση Αλεξαντώνιε... τα ευαίσθητα σημεία... Όταν αυτά νεκρώσουν, καμιά βελόνα δεν διεγείρει συγκίνηση... Και υπάρχουν πολλές παντομίμες της τριγύρω... Σ΄ευχαριστώ καλέ μου φίλε!
Δημοσίευση σχολίου