(φωτογραφία από deviantart)
δεν υπήρχε κανένα αστέρι στον ουρανό
εκείνη τη νύχτα
κι η μάνα μου δεν άκουσε το κλάμα μου
συνέπεσε με τον κεραυνό
«το παιδί» είπε με τρόμο
«δεν κλαίει»
ακόμα αναρωτιέμαι γιατί αγαπώ τ΄ αστέρια
αφού για τη βροχή το ξέρω
τη μέρα που γεννήθηκα
έβρεχε καταρρακτωδώς
ακόμη αναρωτιέμαι γιατί αγαπώ τον ήλιο
αφού για τις καταιγίδες το ξέρω
είναι το πρώτο μου κλάμα
αυτό που ποτέ δεν άκουσες μητέρα
4 σχόλια:
Χαίρομαι που κάνω ποδαρικό στο ανακαινισμένο σου ιστολόγιο, Τζούλια αλλά και γιατί διαπιστώνω οτι και τα χρώματα ωριμάζουν τόσο όμορφα.
Απόδειξη, το σημερινό σου ποίημα.
καλή συνέχεια!
Από το «ύψος» της 14ης του Νοέμβρη, ο αδερφός Σκορπιός χαιρετίζει τη νέα γοητευτική μωβ εμφάνιση του ιστολογίου και το ωραίο ποίημα των γενεθλίων σου. Καλή συνέχεια.
κι εγώ χαίρομαι για το δικό σου ποδαρικό Λίλιαν... Αυτό σηματοδοτεί καλύτερα την "επιστροφή" μου... Παλιά γνώριμα κι αγαπημένα στέκια...
Τόλη ήσουν για καιρό ο μόνος σταθερός επισκέπτης τούτου του στοιχειωμένου σπιτικού... Τώρα ελπίζω να πάρει ζωή... Ευχαριστώ!!!
Δημοσίευση σχολίου